Category: Δράσεις – Παρεμβάσεις

Το Σάββατο 17/5 πραγματοποιήθηκε μοίρασμα κειμένων στο κέντρο της πόλης με θέμα τη δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας και τη σύνδεση της  με την καθημερινότητά μας

Οι φυλακές υψίστης ασφαλείας είναι κομμάτι μιας αλυσίδας που βιώνουμε  καθημερινά…

    Τα τελευταία χρόνια είναι αισθητή η εντεινόμενη προσπάθεια του κράτους να θωρακίσει την ασφάλειά του. Στα πλαίσια αυτά, επιδιώκεται μέσω ενός πολυνομοσχεδίου η αναδιάρθρωση των φυλακών, και του ίδιου του ποινικού κώδικα, με τη δημιουργία νέων όρων κατηγοριοποίησης των κρατουμένων. Πιο συγκεκριμένα, με την ίδρυση των φυλακών υψίστης ασφαλείας προτείνονται τρεις τύποι φυλακών: οι Α, Β, και Γ. Στις φυλακές Γ τύπου θα προορίζονται -ως ειδική κατηγορία- άνθρωποι που διώκονται για “σύσταση εγκληματικής οργάνωσης” ή για “τρομοκρατικές” ενέργειες με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο, καθώς και όσοι/-ες έχουν συμβάλει με την στάση τους μέσα στη φυλακή σε κινητοποιήσεις. Το ελάχιστο όριο κράτησής τους θα’ναι 10 χρόνια, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο προβλέπεται αύξηση των ισοβίων απο 16 σε 20 χρόνια. Πέρα απο αυτά, υπάρχει έντονη συμπίεση των όποιων ελάχιστων δυνατοτήτων παρείχε το σωφρονιστικό σύστημα στους κρατούμενους μέσα στην καθημερινότητά τους, καθώς και ένα νέο πλαίσιο συνθηκών: Αφαίρεση αδειών, στέρηση-περιορισμός επισκεπτηρίων, περιορισμός επικοινωνίας με τους έξω γνωστούς (αλληλογραφία, τηλέφωνα), προαυλισμός με διάρκεια μόνο 1 ώρας και συνεπαγόμενη απομόνωση στο κελί για 23 ώρες. Τέλος, ένα ακόμη εργαλείο που χρησιμοποιείται απ’το κράτος σ’αυτό το νομοσχέδιο είναι η μείωση ή εξαγορά της ποινής μέσω του ρουφιανέματος και της παράδοσης πληροφοριών στους μπάτσους σχετικά με άλλα άτομα που κατηγορούνται για “Γ-τύπου” αδικήματα.

Είναι ξεκάθαρο πως αυτό το νομοσχέδιο ούτε τυχαίο είναι, ούτε κατέβηκε απ’το πουθενά. Αποσκοπεί στην πλήρη εξόντωση των εγκλείστων μ’αυτές τις κατηγορίες, τόσο σε επίπεδο συνολικό (στέρηση συναναστροφών- έλλειψη προοπτικής δημιουργίας δικτύου αλληλεπίδρασης με τους υπόλοιπους κρατούμενους), όσο και σε επίπεδο ατομικό και ψυχολογικό μιας και επιτάσσει την απομόνωση, το κλείσιμο στον εαυτό, την εξατομίκευση, τη ρουφιανιά, τη μοναξιά, μια πραγματική φυλακή μέσα σε μιαν άλλη φυλακή! Η μεθοδευμένη αυτή στρατηγική κατακερματισμού έχει άμεσες συνέπειες: Διασπόνται οι οποιεσδήποτε κοινότητες αγώνα εντός των τειχών που’χαν την τάση να συλλογικοποιήσουν τις φωνές τους, όπως φάνηκε και με το παράδειγμα των φυλακών Κορυδαλλού αλλά και όχι μόνο. Καταστέλλονται πιο στοχευμένα άτομα που κρίνονται “επικίνδυνα” για ανυπακοή επειδή συνεισφέρουν στην κλιμάκωση των αγώνων μέσα στη φυλακή. Έτσι η εκδικητικότητα των θεσμών, που είναι η πλέον γνωστή τακτική τους και όχι καινούρια, μετατρέπεται σε μηχανισμό-ορόσημο. Το κράτος με τη δημιουργία κρατουμένων πολλών ταχυτήτων και τη κατηγοριοποίηση αυτή επιδιώκει να δημιουργήσει ένα προληπτικό κλίμα τρομοκρατίας για όποιον σκέφτεται να αντισταθεί και έρθει αντιμέτωπος με τις αντίστοιχες κατηγορίες περι εγκληματικής οργάνωσης. Αν αναλογιστούμε τις τελευταίες γενικευμένες στάσεις, αποχές συσσιτίων, τους αγώνες για τις συνθήκες υγιεινής μέσα στο “νοσοκομείο” των φυλακών Κορυδαλλού, τις απεργίες πείνας, τις αποδράσεις απ’τα κάτεργα των κελιών της δημοκρατίας, τότε καταλήγουμε στο ότι δεν είναι κάτι αποκομμένο απο όλες αυτές τις εξελίξεις το εν λόγω θεσμικό πλαίσιο, αλλά πλήρως εναρμονισμένο με το δόγμα της εποπτείας, και σε άμεσο συσχετισμό με προτάσεις όπως τα βραχιολάκια παρακολουθήσεις των κρατούμενων.

Αυτή η εντεινόμενη διάχυση του δόγματος ασφάλειας, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των τακτικών του κράτους τα τελευταία χρόνια. Βρίσκει πεδία εφαρμογής κι έξω απ’τα πλαίσια των φυλακών, αλλά προφανώς όχι με τους ίδιους όρους, αλλά μ’εκείνους με τους οποίους βρίσκει πρόσφορο έδαφος η κυβέρνηση ώστε να εγκαθιδρύσει την πολιτική της. Το κράτος ασφαλείας λοιπόν στρατιωτικοποιείται απέναντι σ’εκείνα τα κοινωνικά κομμάτια που βρίσκει πως έχει την αναγκαιότητα να το κάνει (στο καθένα με διαφορετικούς τρόπους και μέσα πάντα), ανακόπτοντας τις εν δυνάμει αγωνιστικές διαθέσεις, την πόλωση, και μπαίνοντας ως  διαμεσολαβητής διασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης. Απ’τους ελέγχους στα σύνορα, την frontex και τους πυροβολισμούς των λιμενικών σε μετανάστες, το στίβαγμα στα κέντρα κράτησης, μέχρι τα σύγχρονα δουλεμπόρια μεταναστών, τα κυνηγητά απο δημοτόμπατσους για “πάταξη του παραεμπορίου”. Μέχρι τις επιστρατεύσεις σε απεργούς όπως πχ οι εκπαιδευτικοί, τον αποκλεισμό των οικονομικά ασθενέστερων απ’την περίθαλψη, τις εισβολές σε καταλήψεις καθώς και σε σπίτια αγωνιστών, τον αφορισμό των απεργιών ως παράνομων, το ρουφιάνεμα και την καταστολή των μαθητικών αγώνων με περισσότερους μπάτσους μέσα στα σχολεία, τις απαγορεύσεις πορειών, την ενίσχυση των δυνάμεων ασφαλείας και τη βίαιη καταστολή των αγώνων των κατοίκων στις Σκουριές ενάντια στα μεταλλεία εξόρυξης χρυσού, με πρόσφατο παράδειγμα την κλήση σε 23 άτομα για λήψη DNA με την κατηγορία της “σύστασης εγκληματικής οργάνωσης”. Άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του «Κουκουλονόμου» , το οποίο καταδείχνει πώς αν τύχει και βρεθείς σε μέρος κάποιο μέρος που «διαταράσσεται η τάξη» έχοντας καλυμμένα κάποια χαρακτηριστικά του προσώπου (αυτό πάντα κρίνεται από τις μαρτυρίες συνήθως μπάτσων, άσχετα το πόσο αξιόπιστες μπορεί να είναι) και συλληφθείς, διώκεσαι κακουργηματικά για αυτό και μόνο αυτό. Γεγονός που δείχνει ότι είναι πολύ λεπτά τα όρια του θεσμικού προσδιορισμού για το ποιός και ποιά εν τέλει μπορεί να κατηγορηθεί για αδικήματα τέτοιου τύπου.

Παράλληλα με την εσωτερική καταστολή που επιδιώκει το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση, υπάρχει και ένα διακύβευμα πολιτικής και οικονομικής διάστασης για το κράτος. Αρχικά, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με την ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ, έγινε ένα ακόμη βήμα στην στρατηγική του κράτους να αποστειρώσει την εικόνα του προς τα έξω, χτυπώντας όλους και όλες εκείνους/-ες που είτε περισσεύουν, είτε χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι/-ες για τον εκτροχιασμό της κοινωνικής ομαλότητας. Έτσι το κράτος εξασφαλίζει την σταθερότητα της ελληνικής οικονομίας σε Ευρωπαικό επίπεδο επιτρέποντας πολλών ειδών κερδοφόρα για αυτό αλισβερίσια ( ξένοι επενδυτές, δάνεια τραπεζών) . Αυτή η διττή λειτουργία που είναι σάρκα απ’τη σάρκα της κρατικής διαχείρισης (ασφάλεια-οικονομική πολιτική) αποτυπώνεται πλήρως στο κεφάλαιο των φυλακών, και σε όλο το σύνολο των οικονομικών συμφερόντων που υπάρχουν γύρω απο την κατασκευή τους. (απο υπηρεσίες ασφαλείας, κατασκευαστικές, εξοπλισμό κ.α.)

Μέσα στο γενικευμένο κλίμα απογοήτευσης και αποξένωσης, αυτές οι πολιτικές δε μπορούν παρα να μας αφυπνίζουν και να μας κρατάν απέναντί τους. Να σπάσουμε τον τρόμο, και την καταστολή με ακηδεμόνευτους αγώνες, οργανωμένους απο εμας, ενάντια στις εκλογικές αυταπάτες και στους προεκλογικούς φανφαρονισμούς της Εξουσίας, παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας, ενάντια στο κράτος, τα αφεντικά και τον καπιταλισμό, τους θεσμούς της εξατομίκευσης, ενάντια στην αντικειμενοποίηση και εμπορευματοποίηση των κοινωνικών σχέσεων, ενάντια στον κρατικό και κοινωνικό εκφασισμό, ενάντια στις φυλακές τους: είτε είναι κτίρια, είτε διατάγματα, είτε φυλακές συνειδήσεων.

 

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ

 

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΞΑΝΘΗΣ

http://stekiksanthis.squat.gr

Την Πέμπτη το απόγευμα πραγματοποίηθηκε παρέμβαση στο κέντρο της πόλης με τρικάκια και κείμενα σε ένδειξη αλληλεγγύης στους Τούρκους πρόσφυγες απεργούς πείνας.

 

Το κείμενο που μοιράστηκε:

 

Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών πόλεμο στο πόλεμο κρατών και αφεντικών

Τους τελευταίους μήνες το ελληνικό κράτος, σε συνεργασία και με το τουρκικό με τη σύμπραξη μυστικών υπηρεσιών, έχει εντείνει την επίθεσή του εις βάρος τούρκων και κούρδων πολιτικών προσφύγων, προβαίνοντας σε μία σειρά διώξεων, προφυλακίσεων και εφόδων σε σπίτια και χώρους εργασίας  τούρκων και κούρδων πολιτικών προσφύγων με πρόσχημα την εμπλοκή τους σε «τρομοκρατικές δραστηριότητες». Έτσι σε συνέχεια αυτού του κλίματος επιχειρείται η έκδοση κάποιων εξ αυτών στην Τουρκία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου εκκρεμούν εις βάρος τους εντάλματα σύλληψης για τη πολιτική τους δράση. Κάτι τέτοιο συνεπάγεται βαριές φυλακίσεις, απομόνωση, βασανιστήρια ακόμα και πιθανό θάνατο, ειδικά στο ολοκληρωτικό τουρκικό καθεστώς.

Μπροστά σε αυτή τη κατασταλτική επιχείρηση 4 Τούρκοι και Κούρδοι αγωνιστές ξεκινάνε απεργία πείνας από τις 24 Σεπτέμβρη μέσα από τις φυλακές του κορυδαλλού, όπου κρατούνται, με αίτημα την μη έκδοση τους σε Τουρκία, Γαλλία και Γερμανία αντίστοιχα. Πρόκειται για τους Hasan BIBER 55 ετών, Erdogan CAKIR 48 ετών, Ahmet DUZGUN YUKSEL 51 ετών και τον Mehmet YAYLA 33 ετών.  Επιπλέον στις 15 Οκτώβρη, σε ένδειξη συμπαράστασης και αλληλεγγύης στον αγώνα τους, ξεκινάει απεργία πείνας από τη πλατεία συντάγματος και η FADİK ADIYAMAN. Δύο μέρες αργότερα, την ώρα που πραγματοποιούνταν συγκέντρωση αλληλεγγύης, το ελληνικό κράτος, μετά από υπόδειξη του δήμαρχου Καμίνη, προβαίνει σε εκκένωση της πλατείας και συλλαμβάνει την απεργό πείνας με κατηγορίες «ρύπανσης του περιβάλλοντος» (!) μαζί με αλληλέγγυους και τους κατάσχει το έντυπο υλικό. Στις 4/11 παρόλα αυτά και μετά από συνολικά 40 ημέρες απεργία πείνας γίνεται δεκτό το αίτημα του Mehmet YAYLA για μη έκδοση του στη Τουρκία κάτι που αποτελεί και μία πρώτη νίκη των απεργών.

Σήμερα, έχοντας κλείσει τις 52 ημέρες απεργία πείνας και έχοντας στη πλάτη τους και άλλες απεργίες πείνας στο παρελθόν η κατάσταση της υγείας τους, σύμφωνα με την ιατρική γνωμάτευση της γιατρού Όλγας Κοσμοπούλου, είναι για τους Hasan BIBER και Erdogan CAKIR: «βρίσκονται σε βαριά, ΑΜΕΣΑ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ, και, σίγουρα, για μόνιμες βλάβες στην υγεία τους, κατάσταση» ενώ «Παρομοίως βαριά κατάσταση προβλέπεται στο άμεσο μέλλον και για τον κ. Ahmet DUZGUN YUKSEL». Φυσικά το ζήτημα δεν είναι ανθρωπιστικό αλλά ξεκάθαρα πολιτικό, όπως πολιτική είναι και η επιλογή, από πλευράς τους, της απεργίας πείνας ως μέσο διεκδίκησης.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το αποκορύφωμα όλων αυτών των διώξεων ήταν η ιδιαίτερα προκλητική και πρωτοφανής περίπτωση του Bulut Yayl, τον οποίο απήγαγαν στο κέντρο της Αθήνας μπροστά στα μάτια περαστικών στις 30 Μαίου με αυτοκίνητο της ελληνικής αστυνομίας, τον πέρασαν λαθραία από τα σύνορα και τον παρέδωσαν στις τούρκικες αρχές. Και όλα αυτά χωρίς να έχει προηγηθεί καμία νομότυπη διαδικασία ή δίκη.

Όλες αυτές οι περιπτώσεις καταδεικνύουν πως όταν πρόκειται για τον κοινό εχθρό, δηλαδή τους αγωνιζόμενους ανθρώπους, οι όποιες κρατικές και εθνικές διαφορές παραμερίζονται και υπάρχει μία βαθιά συνεργασία στο όνομα πάντα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας». Πρέπει να αντιληφθούμε, ειδικά σε μία πόλη όπως η Ξάνθη, πως η διεθνιστική αλληλεγγύη στους τούρκους και κούρδους αγωνιστές είναι υπόθεση όλων των «από κάτω» ανεξαρτήτως εθνικότητας, που αγωνίζονται για τη κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα, την ειρήνη και την ελευθερία. Και αυτό γιατί οι λαοί με όπλα τους την ταξική ενότητα και την αλληλεγγύη είναι οι μόνοι που έχουν το συμφέρον  να αντισταθούν στην καταστολή, στον ολοκληρωτισμό, στους εθνικισμούς και στον πόλεμο, που τους κήρυξαν  από κοινού ελληνικό και τούρκικο κράτος, καθώς και στα όποια σχέδια τους να μας κάνουν κρέας για τα κανόνια τους για τα συμφέροντα  των αντίστοιχων αφεντικών.

Αλληλεγγύη στους 4 τούρκους και κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες, απεργούς πείνας από 24/9.

Πολιτικό άσυλο σε όλους – Καμιά έκδοση τους από το ελληνικό κράτος.

 Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης
stekiksanthis.squat.gr     

                                                  

Η επίθεση στις καταλήψεις…

…είναι επίθεση σε όσους αγωνίζονται.

Η επίθεση του κράτους τον τελευταίο καιρό είναι σφοδρή και ολομέτωπη και διεξάγεται ενάντια στην κοινωνική πλειοψηφία, σε εμάς “τους από κάτω” που την βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας. Με την επιβολή νέων φόρων και την “αναβάθμιση” των υφιστάμενων που καλούμαστε να πληρώσουμε,  με τις απολύσεις στο δημόσιο τομέα και την απόλυτη εκμετάλλευση και τρομοκρατία που επικρατεί στον ιδιωτικό, με το εισιτήριο νοσηλείας να αυξάνεται στα 25€ από 1/1/14 σε περίπτωση εισαγωγής στα δημόσια νοσοκομεία που συνεχώς υποβαθμίζονται ενώ άλλα κλείνουν ή αναμένεται να κλείσουν, με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους εργάτες μετανάστες. Αλλά και με την περαιτέρω εμπορευματοποίηση και  εξάλειψη κάθε κοινωνικού χαρακτήρα μέσω της ιδιωτικοποίησης – όπως θα συμβεί με τις υπηρεσίες ύδρευσης, αρχικά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Με τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, στη Θράκη και αλλού, που θα έχει ως αποτέλεσμα την  καταστροφή ολόκληρων οροσειρών και χωριών και η λίστα δεν τελειώνει εδώ … Mε νέα μέτρα “εξυγίανσης” προ των πυλών!

Μέσα από αυτή τη κατάσταση γενικευμένης φτώχειας και συνεχούς υποτίμησης των ζωών μας η τάξη του κεφαλαίου ακλουθεί το δόγμα «νόμος και τάξη». Χρησιμοποιεί την εξυγίανση του κράτους σαν πρόσχημα και ψηφίζει νόμους και διατάγματα για να διαχειριστεί την κατάσταση. Με τον τρόπο αυτό διαχωρίζει την κοινωνία σε εργαζόμενους και άνεργους, σε παραγωγικούς και μη παραγωγικούς , σε ντόπιους και ξένους χτίζοντας το πρότυπο του ευυπόληπτου πολίτη και το πρότυπο του περιθωριακού, ο οποίος τελικά «περισσεύει. Το κράτος με το πρόσχημα του εγγυητή της ασφάλειας και της ομαλότητας επιδιώκει το τσάκισμα των τελευταίων μέσα από τη πλήρη εφαρμογή των νόμων του. Έτσι ενώ από τη μία απολύτως νόμιμα ψηφίζει και εφαρμόζει τα μέτρα υποτίμησης και εξαθλίωσης των ζωών μας, από την άλλη κηρύττει  παράνομες και άρα κοινωνικά καταδικαστέες πράξεις αντίστασης. Από την άρνηση πληρωμών ( χαρατσιών, διοδίων, εισόδου στα νοσοκομεία), τις «καταχρηστικές» απεργίες, τη μη συμμόρφωση με τις επιστρατεύσεις μέχρι τη λειτουργία των καταλήψεων και τη σύγκρουση του κινήματος απέναντι στις δυνάμεις καταστολής και τους φασίστες κτλ.

Είναι φανερό ότι οι νόμοι  δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από την έκφραση της επιβολής των συμφερόντων του κράτους και των αφεντικών ( πλέον χωρίς καν το πρόσχημα μίας επίπλαστης και κατευθυνόμενης κοινωνικής συναίνεσης ). Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο τι οι νόμοι δεν μπορούν παρά να είναι  ταξικοί και ενάντια στην κοινωνική πλειοψηφία. Πολλές φορές μάλιστα το ίδιο το κράτος κουρελιάζει και παραβιάζει κατάφορα τους ίδιους του τους νόμους και το σύνταγμα. Έτσι ενώ φαίνεται να σκίζεται για την τήρηση της νομιμότητας δείχνει ξεκάθαρη ανοχή και στήριξη στα πογκρόμ και στις δολοφονικές επιθέσεις που κάνουν οι παρακρατικοί φασίστες χέρι-χέρι με τους μπάτσους. Το τελευταίο παράδειγμα του Παύλου Φύσσα δείχνει πολλά. Ενώ δημόσια το κράτος υποστηρίζει ότι η αστυνομία θα κυνηγήσει τη Χ.Α., ταυτόχρονα επιτίθεται στους διαδηλωτές μαζί με αυτήν. Από την άλλη, προειδοποιεί τους φασίστες μέσα από τα ΜΜΕ λέγοντας ότι η εισβολή στα γραφεία θα  καθυστερήσει γιατί η απαραίτητη νομική διαδικασία «παίρνει χρόνο». Σε αντιπαράθεση να θυμίσουμε ότι η επιστράτευση των εκπαιδευτικών υλοποιήθηκε εν μία νυκτί (χωρίς πολλά πολλά..). Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει αν μία πράξη είναι νόμιμη ή παράνομη αλλά κοινωνικά δίκαιη ή άδικη και αν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των «από κάτω».

Ακολουθώντας το ίδιο δόγμα του «νόμου και της τάξης» το κράτος εδώ και μήνες εισβάλλει εκκενώνει και σφραγίζει καταλήψεις βαφτίζοντας τες παράνομες. Πιο συγκεκριμένα ο υπουργός καταστολής Ν. Δένδιας επαναλαμβάνει με μένος πως οι καταλήψεις αποτελούν «εστίες ανομίας» όπου λαμβάνουν χώρα «εγκληματικές» ενέργειες, επικίνδυνες για το κοινωνικό σύνολο και οι άνθρωποι που τις λειτουργούνε χαρακτηρίζονται περιθωριακοί, εγκληματοποιημένοι, αντικοινωνικοί. Μία ρητορεία με σκοπό να εγκαθιδρύσει αυτή την αντίληψη και να νομιμοποιήσει τις εκκενώσεις των καταλήψεων στις συνειδήσεις της κοινωνίας. Όμως εμείς (οι καταληψίες δηλαδή) είμαστε κομμάτι του κοινωνικού συνόλου που απλά επέλεξε να αντισταθεί (εκτός των άλλων) και μέσω των καταλήψεων. Είμαστε και εμείς άνεργοι, φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι. Η ενέργεια της κατάληψης (όσον αφορά τουλάχιστον το αυτόνομο στέκι ξάνθης (ΑΣΞ) προέκυψε από την ανάγκη μας να στεγάσουμε τα πολιτικά μας θέλω. Και το κάναμε χωρίς να περιμένουμε την έγκριση κάποιου θεσμικού φορέα τοπικής διοίκησης ή του κράτους. Καταλάβαμε λοιπόν μία πανεπιστημιακή αίθουσα παρατημένη τόσο καιρό και γεμάτη μπάζα και την αξιοποιούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δίνουμε ζωή στο χώρο και λαμβάνουν χώρα πλήθος δραστηριοτήτων με τη συμμετοχή και τη παρουσία μεγάλου αριθμού ανθρώπων όλων των ηλικιών. Συνεπώς τα κατειλημμένα κτήρια δεν μένουν ανεκμετάλλευτα όλον αυτόν τον καιρό όπως θέλει να μας πείσει το κράτος. Αντίθετα τα κτήρια αυτά εξυπηρέτησαν και εξυπηρετούν τις ανάγκες αυτών που τα αξιοποιούσαν και τα αξιοποιούν. Προφανώς οι αντικοινωνικοί και επικίνδυνοι για την κοινωνία δεν είμαστε εμείς αλλά τα λυσσασμένα ΜΑΤ και οι ασφαλίτες, οι δικαστές, οι δολοφόνοι φασίστες, τα αφεντικά και η κρατική εξουσία που πατάει στα κεφάλια των καταπιεσμένων.

Η εναντίωση μας σε όλους τους παραπάνω είναι φυσικό και επόμενο να μας θέτει στο στόχαστρο τους. Σε μία περίοδο που το κεφάλαιο θέλει να διατηρήσει την κυριαρχία του είναι φυσικό και επόμενο οι καταλήψεις να δέχονται επιθέσεις. Μία κατάληψη αρχικά ως έμπρακτη αμφισβήτηση των σχέσεων ιδιοκτησίας και ύστερα με τον τρόπο λειτουργίας της αμφισβητεί εξ ολοκλήρου τον κυρίαρχο λόγο και τις κυρίαρχες λογικές της κοινωνίας. Σε έναν κόσμο ανταγωνισμού, προσωπικής καβάτζας και βολέματος υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν ισότιμα με όρους αλληλεγγύης, αλληλοσεβασμού και αποφασίζουν συλλογικά και αντιιεραρχικά για την πολιτική τους δράση. Υπάρχουν άνθρωποι που αν και βιώνουν καθημερινώς την σαπίλα των αστικών κέντρων και την εμπορευματοποίηση κάθε κοινωνικής ανάγκης (στέγαση, τροφή, διασκέδαση) βρίσκουν διεξόδους, ασχολούνται με τα κοινά και χτίζουν τη δική τους κουλτούρα (αυτοοργανωμένα bar, συναυλίες, συλλογικές κουζίνες, ανταλλακτικά παζάρια). Μέσω των καταλήψεων καλύπτουν (βασικές) ανάγκες των ίδιων και όσων δέχονται την επίθεση των αφεντικών και επιλέγουν να αντισταθούν. Κατεβαίνουν στον δρόμο με τα δικά τους αυτόνομα χαρακτηριστικά, για την αξιοπρέπεια των ζωών τους ενάντια στις καταστάσεις που θέλει να τους επιβάλλει το κράτος με το μαστίγιο.

Οι καταλήψεις είναι ανάχωμα στην επέλαση του κοινωνικού κανιβαλισμού διαταράσσοντας την ομαλότητα της καπιταλιστικής διαδικασίας. Εμείς ως μέρος των καταλήψεων έχουμε διαλέξει να τις υπερασπιστούμε ως το τέλος και δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας τις πάρει. Γιατί όσο και να προσπαθούν να μας φιμώσουν, να μας καταστείλουν, να μας πείσουν για το αντίθετο τόσο εμείς θα στεκόμαστε απέναντι τους, εμπόδιο στα σχέδια τους και θα τους τα χαλάμε. Παλεύουμε  για την κλιμάκωση του κοινωνικού-ταξικού  αγώνα για μια κοινωνία ελεύθερη και δίκαιη.

 

Και όλοι εμείς είμαστε οι καταλήψεις, γιατί:

οι καταλήψεις είναι τα σπίτια μας, όπως σπίτια μας είναι οι σύντροφοί μας, η αλληλεγγύη, ο δρόμος, η φωτιά που καίει μέσα μας

και από αυτό το σπίτι δεν μπορεί να μας βγάλει κανένας.

Όσα ντουβάρια και να πάρετε θα μας βρίσκετε μπροστά σας να παλεύουμε

για την αυτοοργάνωση, την αυτονομία, την ισότητα, την αντιεξουσία

 

Αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Κάτω τα χέρια σας από την κατάληψη Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης

 

 

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
ΠΕΜΠΤΗ 10-10-2013
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ 18:30

Το κείμενο της πορείας σε pdf

Μικροφωνική αλληλεγγύης πραγματοπιήθηκε την Πέμπτη 19/6/13 στις 18:00στην κεντρική πλατεία.

Το κείμεο που μοιράστηκε:

 

Για την υπόθεση του Κώστα Σακκά

Στις 04/12/10 οι αναρχικοί Κώστας Σακκάς και Αλέξανδρος Μητρούσιας συλλαμβάνονται εξερχόμενοι από μία ενοικιαζόμενη αποθήκη στη Ν.Σμύρνη, στο εσωτερικό της οποίας βρίσκεται οπλισμός. Στη συνέχεια στις 07/12/10 ο Κώστας Σακκάς οδηγείται στον ανακριτή όπου του επιβάλλεται η κατηγορία της “συμμετοχής σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση” και προφυλακίζεται. Ενώ λοιπόν βρίσκεται μέσα στη φυλακή ήδη για 4 μήνες, οι ανακριτές Μπαλτάς και Μόκκας τόν ξανακαλούν μετατρέποντας την κατηγορία “συμμετοχής σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση”, σε κατηγορία “συμμετοχής στη Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς(Σ.Π.Φ.)”, χωρίς να έχει υπάρξει εξέλιξη κάποιας έρευνας. Από τη μία η κίνηση αυτή είχε στρατηγική σημασία καθώς δύσκολα θα μπορούσε να στηθεί ένα κατηγορητήριο για μία οργάνωση της φαντασίας. Από την άλλη ο κατηγορούμενος, ο οποίος δεν έχει αρνηθεί την πολιτική του ταυτότητα ως αναρχικός, αλλά και η ίδια η οργάνωση έχουν παραδεχτεί από κοινού ότι δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ τους.

Το παραλήρημα όμως των δικαστικών αρχών(με βασικό ενορχηστρωτή την Αντιτρομοκρατική) δεν σταματάει εδώ. Στις 06/04/12 και ενώ ο Σακκάς βρίσκεται λίγο πριν τη λήξη του μέγιστου ορίου της 18μηνης προφυλάκισης, του φορτώνονται συγκεκριμένες πλέον κατηγορίες περί συμμετοχής σε 160 εμπρηστικές επιθέσεις που έχει αναλάβει την ευθύνη η Σ.Π.Φ.. Στην περίπτωση αυτή δηλαδή, του επιβάλλεται ένα δεύτερο κατηγορητήριο, πάλι χωρίς κανένα στοιχείο,  με αποτέλεσμα να καθίσει προφυλακισμένος για ακόμα 12 μήνες μετά τη λήξη του 18 μηνου, σύμφωνα με το νομικό οπλοστάσιο του κράτους(30 μήνες η μέγιστη διάρκεια προφυλάκισης για δύο υποθέσεις) . Τελικά, φτάνοντας στο σήμερα λίγο πριν ο Σακκάς συμπληρώσει 2,5 χρόνια έγκλειστος – χωρίς καταδίκη, και, κατ’επέκταση αποφυλακιστεί, το κράτος παραβλέποντας και επίσημα τη νομοθεσία, τού επιβάλλει άλλους 6 μήνες χωρίς κανένα νομικό πάτημα.

Ο αναρχικός Κώστας Σακκάς μετά από την τελευταία εξέλιξη της υπόθεσής του, αποφάσισε να προβεί σε απεργία πείνας από την Τρίτη 04/06/13(ημέρα λήξης του 30μηνου). Θεωρούμε ότι η καταδίκη του δεν είναι προσωπική του υπόθεση. Αντίθετα αφορά όλους εμάς που θέτουμε τους εαυτούς μας απέναντι στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών-από τους αναρχικούς μέχρι τους αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής και τους επιστρατευμένους εργαζόμενους. Η προληπτική και εκδικητική τακτική του κράτους είναι η καινούρια συνθήκη που επιβάλλεται πάνω στα κεφάλια μας, είτε με τις ελαστικές νομοθεσίες, είτε με την ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση της καταστολής. Θεωρώντας ότι βρίσκεται στην ίδια πλευρά του οδοφράγματος με εμάς, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον Κώστα Σακκά για τους παραπάνω λόγους. Κρίνουμε αναγκαία την ανάδειξη της υπόθεσής του. Παρακάτω παραθέτουμε τα λόγια του ίδιου:

 

  «  Έχοντας την άποψη και την θέση πως ο δρόμος για την ατομική – συλλογική ελευθερία είναι γεμάτος από αγώνα και αντίσταση, αποφάσισα από την Τρίτη 4/6, να προχωρήσω σε απεργία πείνας· ημερομηνία που με το ισχύον νομικό καθεστώς, λήγει το μέγιστο όριο προφυλάκισης μου. Διευκρινίζω πως για μένα η επιλογή του να προχωρήσω σε απεργία πείνας, δεν αποτελεί κίνηση απελπισίας, αλλά επιλογή συνέχισης του αγώνα. Ενός αγώνα που δίνουμε από την πρώτη στιγμή της αιχμαλωσίας μας εγώ και οι σύντροφοί μου, αντιστεκόμενοι σε μία δίχως προηγούμενο εκδικητική αντιμετώπιση από τους δικαστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι αποφάσισαν για την περίπτωση μας να κάνουν ένα διάλειμμα από τα εισπρακτικά τους καθήκοντα, προκειμένου να υπερασπιστούν την κοινωνία από τους υποτιθέμενους εχθρούς της και τους νόμους από τους παραβάτες τους. Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί και οι ίδιοι άνθρωποι πίσω απ’ αυτούς, που αποτελούν τους φυσικούς αυτουργούς της νομιμότητας των επιστρατεύσεων των απεργών, των χιλιάδων πλειστηριασμών και αστέγων, της κατάργησης των εργασιακών διεκδικήσεων, των απολυμένων, της κατάργησης των κοινωνικών παροχών, των χιλιάδων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, των εκατοντάδων αυτόχειρων κάθε χρόνο που βάζουν τέλος στη ζωή τους επειδή αδυνατούν να ανταπεξέλθουν αξιοπρεπώς, της νομιμότητας των στοιβαγμένων ανθρώπων σε στρατόπεδα χαρακτηρίζοντας τους ως λαθραίους. Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της νομιμότητας των βασανιστηρίων και των ξυλοδαρμών στα αστυνομικά τμήματα, των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων, της φίμωσης των αντικαθεστωτικών μέσων πληροφόρησης…

    Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της δημιουργίας μίας κοινωνίας νεκροταφείο στο όνομα του νόμου.

    Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της δημιουργίας μίας κοινωνίας νεκροταφείο αν χρειαστεί ακόμα και εκτός νόμου…

    Βουτηγμένοι στην υποκρισία και την αθλιότητα, κατάπτυστοι τόσο για τους θιασώτες της αστικής δικαιοσύνης, όσο και για τους επικριτές και τους ιδεολογικούς εχθρούς της.»

 

ΦΤΥΝΟΥΜΕ ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΥΤΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΩΣΤΑ ΣΑΚΚΑ

ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 04/06/13

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ ΣΤΙΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ  ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ