Οι εκκενώσεις των καταλήψεων
Στις 12/03/2018 εκκενώθηκαν 3 καταλήψεις στην Αθήνα. Η Gare ( η οποία εκκενώνεται για 2η φορά μέσα σε ένα τετράμηνο) , η Ζαΐμη 11 και η Ματρόζου 45. Αυτές οι εκκενώσεις έρχονται να συμπληρώσουν τις εκκενώσεις της Τερμίτας στο Βόλο, της Βίλας Ζωγράφου και του Δρακοπούλειου στην Αθήνα, του Ορφανοτροφείου, της Hurriya και της κατάληψης στέγης στη Λεωφόρο Νίκης στη Θεσσαλονίκη, του αναρχικού στεκιού στο Αγρίνιο. Δεκάδες ήταν και οι συλλήψεις συντρόφων/συντροφισσών από τις επιχειρήσης εκκένωσης, ενώ πολλές από αυτές φιλοξενούσαν μετανάστες/ριες με αποτέλεσμα αυτοί να οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα οποία στοιβάζουν όσους/ες δεν απελαύνουν πίσω στις χώρες από τις οποίες προσπάθησαν να φύγουν.
Παρά το ότι τα παραπάνω έχουν γίνει την περίοδο συγκυβέρνησης συ.ριζ.α.-αν.έλ., αυτό προφανώς δεν σημαίνει πως οι προηγούμενες κυβερνήσεις αγνοούσαν ποτέ τον κίνδυνο που έχουν να αντιμετωπίσουν, αντιθέτως έκαναν και αυτές τις αντίστοιχες ενέργειες καταστολής. Το ίδιο το κράτος, οι μηχανισμοί του και οι απόγονοι των χιτών και των ταγματασφαλιτών ξέρουν πως τα συμφέροντά τους κινδυνεύουν από τον κόσμο του αγώνα. Ξέρουν πως για εμάς λέξεις όπως αλληλεγγύη και αντίσταση δεν είναι κούφιες, αλλά παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από την καθημερινή μας δράση. Τους ενοχλεί που αντί να ιδιωτεύσουμε, είμαστε καταληψίες. Που οι κοινότητες αγώνα που χτίζουμε στο σήμερα έχουν μέσα τους τούς σπόρους της ανατροπής της αστικής δημοκρατίας και της οργάνωσης μια κοινωνίας μακριά από την κανιβαλιστική λογική του κέρδους. Με λίγα λόγια ξέρουν πως οι καταλήψεις είναι χώροι πειραματισμού για την ελευθερία μέσα στη σύγχρονη φυλακή μας, σημεία συνάντησης όλων αυτών που το καταπιεστικό κουστούμι αυτής της κοινωνίας δεν τους/τις ταιριάζει και διαλέγουν να το σκίσουν, να οργανωθούν και να πάρουν ενεργά μέρος στον ταξικό πόλεμο που μαίνεται εδώ και αιώνες, να σπάσουν την κοινωνική ειρήνη και να δείξουν στην πράξη ότι γίνεται κι αλλιώς.
Εθνική ενότητα και σοσιαλδημοκρατία.
Ό, τι δεν κάνει το κράτος και οι μηχανισμοί του, αναλαμβάνουν να το κάνουν οι παρακρατικές ομάδες. Ο βασικός λόγος που τα θρασύδειλα φασιστάκια τολμούν να πραγματοποιούν τις φασιστικές επιθέσεις τους είναι η υποστήριξη που έχουν από το κράτος. Το κοινό σημείο συσπείρωσης του κρατικού και του παρακρατικού μηχανισμού, βρίσκεται γύρω από το εθνικό συμφέρον. Αυτό είναι προφανές μέσα από τις κοινές εμφανίσεις όλου του “δημοκρατικού τόξου” σε Καστελόριζο, Ρώ και Στρογγύλη. Παλιότερα επίσης, με εντολή των εφοπλιστών πραγματοποιήθηκε η απόπειρα σπασίματος του σωματείου στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, με αποκορύφωμα την επίθεση στους/στις συνδικαλιστές/στριες του ΠΑΜΕ. Σε συνάφεια με τα παραπάνω, ήρθε να προστεθεί ο ντόρος περί του μακεδονικού, ο οποίος μάζεψε όλους τους πατριδολάγνους, που με τη σειρά τους έδωσαν το έναυσμα για να επιτεθούν οι φασίστες στον ΕΚΧ Σχολείο και να κάψουν τη Libertatia στην Θεσσαλονίκη, με τους μπάτσους θεατές. Προφανώς αυτό δεν είναι κάτι το οποίο συνέβη πρώτη φορά, αλλά ούτε και τελευταία.
Και όπως έχουμε πεί και παλιότερα, «…Ο εγκλωβισμός του ίδιου του εργαζόμενου λαού -ο οποίος δεν είναι άμοιρος ευθυνών- στους μηχανισμούς και στους στόχους της δικτατορίας του κεφαλαίου όπως συμβαίνει με τη σοσιαλδημοκρατία και τη ρεφορμιστική αριστερά. Σε τελευταία ανάλυση, αυτή η τρίτη μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας είναι και η πιο άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα επιβλαβής για τον εργαζόμενο λαό, γιατί εκφράζει τον εκφυλισμό του, την προδοσία του από το ίδιο το πολιτικό τμήμα που τον «εκπροσωπεί» και οδηγεί στην αδρανοποίηση του (βλ. άμεση διάψευση της «ελπίδας» που προσέφερε σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας η εκλογική ανέλιξη της νέας σοσιαλδημοκρατίας με δεκανίκι την ψεκασμένη δεξιά [Σύριζα-Ανελ 2015], η οποία σκόρπισε περισσότερη παραίτηση και μοιρολατρία, παρά θυμό και οργή για την προδοσία).
(…)Ανατρέχοντας στην ιστορική πραγματικότητα βλέπουμε πως ο φασισμός αναπτύχθηκε και εδραιώθηκε μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας. Πιο συγκεκριμένα, όταν ο φιλελευθερισμός κατέρρεε και οι προλετάριοι έβαζαν τα θεμέλια της κοινωνικής επανάστασης (Γερμανία 1918, Ιταλία 1919-1922), τα συμφέροντα της εκμεταλλεύτριας, αστικής τάξης διασώθηκαν από τους ρεφορμιστές. Αυτοί ήταν που υπόσχονταν την αλλαγή του καπιταλισμού μέσα από δημοκρατικούς θεσμούς και τελικά κατάφεραν να διαβάλλουν εκ των έσω και να διασπάσουν το προλεταριακό μέτωπο. Η αναβολή της επανάστασης και η προδοσία του εργαζόμενου λαού από την πολιτική του εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο και στα συνδικάτα προλείανε το έδαφος για την αντεπίθεση της αστικής τάξης με άρμα το φασισμό. Επομένως, όσο περισσότερο ο εργαζόμενος λαός εμπιστεύεται τη νομιμότητα, τη συνταγματική διακυβέρνηση, την αστική δημοκρατία, όσες περισσότερες θυσίες κάνει για να σωθεί το υπάρχον σύστημα ως το «μικρότερο κακό», τόσο σφοδρότερες γίνονται οι καπιταλιστικές επιθέσεις και τόσο ταχύτερη είναι η έλευση του φασισμού.»
Την ίδια ώρα που εκκενώνονται καταλήψεις, ξεκινούνε μαζικά οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, παρά τις μεγαλεπίβολες δηλώσεις της κυβέρνησης περί μη πλειστηριασμών για χρέη κάτω των τριακοσίων χιλιάδων ευρώ, και η νομική οχύρωση των διαδικασιών αναγκαστικής εκτέλεσης – με φυλάκιση 6 ή 3 μήνες κατ’ ελάχιστο όριο- και το ξυλοφόρτωμα σε όσους/ες αντιτίθενται. Με άλλα λόγια συνεχίζουμε να βλέπουμε αστυνομοκρατία, χτυπήματα στις δομές του κινήματος, ξυλοφόρτωμα σε διαδηλωτές σε μαζικές αντιμνημονιακές πορείες, σε συμβασιούχους δασκάλους και σε συνταξιούχους, δολοφονίες μεταναστών/ριών και στρατόπεδα συγκέντρωσης, εφαρμογή του τρομονόμου, νομική οχύρωση των αστικών συμφερόντων, περιβαλλοντικά εγκλήματα, διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, ιδιωτικοποιήσεις, αντεργατικά μέτρα, συνεργασία με το κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ και το δικτατορικό καθεστώς της Αιγύπτου, πλήρης υποταγή στα δυτικά συμφέροντα και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Και μετά όλοι αυτοί καταδικάζουν τη μαχητική αντι-βία.
Όχι άλλη υποχώρηση, αντεπίθεση τώρα.
Η κατασταλτική επίθεση της συγκυβέρνησης συ.ριζ.α.-αν.ελ. είναι μια πράξη επίδειξης και επιβολής ισχύος. Όλες αυτές οι εκκενώσεις δεν μπορούν να ειδωθούν μονοσήμαντα, ως χτυπήματα συγκεκριμμένων χώρων, διότι κάθε κατασταλτική επιχείρηση είναι απόρροια προσεχτικά σχεδιασμένων στρατηγικών κινήσεων του κρατικού μηχανισμού, που στοχεύουν στην αποδυνάμωση των αγώνων και την διάχυση του φόβου στο στρατόπεδο των αγωνιζόμενων. Τα τελευταία χρόνια, με την εκλογική ανέλιξη της ρεφορμιστικής αριστεράς παρατηρείται μια περίοδος που χαρακτηρίζεται από παρατεταμένη νηνεμία και έλλειψη αγωνιστικής κινητικότητας, λόγω της εξασφάλισης της κοινωνικής συναίνεσης σε μεγάλο βαθμό.
Το απόγευμα της 13/3/2018 στοχοποιήσαμε τα γραφεία του συ.ριζ.α. στο κέντρο της ξάνθης, σπάζοντας την πόρτα της εισόδου της οικοδομής, πετώντας μπογιές και γράφοντας με σπρέυ “η επόμενη εκκένωση θα είναι στα γραφεία σας”. Ήταν μια ενέργεια που στόχο είχε να δώσει μια πρώτη συλλογική μαχητική απάντηση για τις εκκενώσεις των καταλήψεων και την ολομέτωπη επίθεση στα αγωνιζόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας.
Ο στόχος αυτής της ενέργειας ήταν να αποτελέσει ένα εκ νέου κάλεσμα στον κόσμο του αγώνα, ώστε να επανασυσπειρωθούν στις οργανωμένες δομές και να δομήσουν τις νέες κοινωνικές αντικαπιταλιστικές σχέσεις. Το διακύβευμα για μας είναι η οργάνωση ηχηρών απαντήσεων και η μαχητικότητα για την αναχαίτηση των κρατικών επιθέσεων – μέσω των οργανωμένων δομών του κινήματος- και την κοινωνική αντεπίθεση.
Οργάνωση σε οριζόντιες δομές για συλλογικές μαχητικές απαντήσεις.
Κάτω τα χέρια σας από τις καταλήψεις.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις Gare, Ζαΐμη 11, Ματρόζου 45.
ΥΓ: Οι καταλήψεις Gare και Ζαΐμη ανακαταλήφθηκαν, ο ταξικός πόλεμος μαίνεται.