Το Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης συμμετείχε στην διαδήλωση για την μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη, μαζί με το Αυτόνομο Σχήμα και τον κοινωνικό/πολιτικό χώρο Αγκάθι.
Στην Ελλάδα του 2017 την ίδια πολιτική αφομοίωσης της εξεγερσιακής 17 Νοέμβρη, αλλά και γενικότερα των κινημάτων, ακολουθεί και το ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για “δημοκρατικές” διαμαρτυρίες, ενώ παράλληλα νομιμοποιεί οποιαδήποτε εγκληματική κατασταλτική επιχείρηση κρίνει αναγκαία, όπως έγινε και στην πορεία της 17 ν. στην Αθήνα, όπου πραγματοποιήθηκε απρόκλητο πέσιμο από τα ΜΑΤ, με χημικά στην πορεία και ξύλο στους διαδηλωτές. Σε τοπικό επίπεδο, το ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να “διαδηλώσει”, βάζοντας μπροστά τη νεολαία του. Για μας είναι ξεκάθαρο πως τα τσιράκια της “αριστερής” κυβέρνησης η οποία συνεχίζει την ταξική επίθεση που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ, μετά ανέλαβε η ΝΔ, καθώς και άλλα μικρότερα νεοφιλελεύθερα κόμματα, και κυβερνήσεις σχηματισμένες υπό την εποπτεία τραπεζιτών, όπως ο Παπαδήμος, καμία σχέση δεν έχουν με τον κόσμο που εναντιώνεται στις πολιτικές του κράτους και του κεφαλαίου. Η μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι ένα σημείο σύνδεσης των πιο ριζοσπαστικών κομματιών της νεολαίας με την υπόλοιπη κοινωνία, μια μέρα φορέας της όξυνσης της αντεπίθεσης στους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Το πολυτεχνείο του ’73 ήταν μια εξέγερση η οποία συκοφαντήθηκε και χρησιμοποιήθηκε για την υλοποίηση κρατικών και καπιταλιστικών σχεδίων στη μεταπολιτευτική περίοδο. Πέρασε από πολλές χειρουργικές επεμβάσεις πάνω στο τραπέζι της κρατικής παραμόρφωσης με στόχο να προβληθεί ως μια ανώδυνη γιορτή, μια συμβολική ταφόπλακα της χούντας των συνταγματαρχών, η φαινομενική δύση του κρατικού ολοκληρωτισμού. Αυτή ήταν η εικόνα που οι εξουσιαστές επιθυμούσαν να προτάσσεται απέναντι στην ζωντανή μνήμη εκείνης της εξέγερσης. Μια εικόνα όμως που χάνεται τόσο κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης όσο και στο σήμερα, μέσα από τις κοινωνικές αναταραχές και τις αντικρατικές συγκρούσεις, μέσα από τα πολυτεχνεία του ’85 και του ’95, την παράλληλη εξέγερση μέσα στις φυλακές του Κορυδαλλού το ’95, αλλά και τις εκρήξεις απέναντι στις δυνάμεις καταστολής στις σύγχρονες μητροπόλεις.
Στηρίζουμε, όπως κάναμε και στην πράξη όταν έγινε, την πολιτική παρέμβαση που πραγματοποίησε το Αυτόνομο Σχήμα, καταδεικνύοντας τον εχθρικό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και αφαιρώντας το πανό τους. Κίνηση αναγκαία για οποιοδήποτε υποκείμενο ή οργανωμένη δύναμη θέλει να έχει σημείο αναφοράς σε αγώνες ανατρεπτικούς ενάντια σε όλο το φάσμα των θεσμοθετημένων εξουσιών. Οποιοδήποτε πολιτικό άσυλο δίνεται στους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ μεταφράζεται σαν λευκή επιταγή στην κυβέρνηση που έχει ψηφίσει ήδη δυο μνημόνια, έχει πνίξει με δακρυγόνα τον κόσμο που διαδηλώνει για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας μέσα στο Ειρηνοδικείο Αθηνών και στα Δικαστήρια Θεσσαλονίκης, έχει βάλει φυλακή κόσμο για φιλικές σχέσεις ( π.χ. Ηριάννα, Περικλής) , αναβαθμίζει το σωφρονιστικό κώδικα με εκδικητικά μέτρα για τους κρατούμενους, συλλαμβάνει κόσμο που διεκδικεί τα δεδουλευμένα του ( όπως οι εργαζόμενοι των supermarket Καρυπιδη), εκκενώνει καταλήψεις (όπως η Βίλα Ζωγράφου και η Gare). Ο ολοκληρωτισμός του κράτους όχι μόνο δεν έδυσε με το Πολυτεχνείο του ’73 αλλά είναι πιο επίκαιρος και επικίνδυνος από ποτέ. Οι διαχειριστές του κράτους, είτε δεξιοί, είτε αριστεροί, όπως και οι υποστηρικτές τους θα μας βρίσκουν πάντα απέναντί τους.
ΥΓ: Παρά τα ψέματα που γράφουν στις ανακοινώσεις τους οι Συριζαίοι – και όχι μόνο- στην προσπάθειά τους να αποπολιτικοποιήσουν τη δράση, οι σύντροφοι έδειξαν αυτοσυγκράτηση και δεν απάντησαν παρά μόνο λεκτικά στις έντονες προκλήσεις από μεριά τους.
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ:
Το Νοέμβρη του 1973, η εξέγερση στο Πολυτεχνείο δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα περισσότερο από μια αντικρατική ανταρσία για την άρχουσα τάξη, που έπρεπε πάση θυσία να κατασταλεί και που η μνήμη της μετά την παράδοση της εξουσίας από τους στρατιωτικούς στους πολιτικούς έπρεπε με κάθε τρόπο να σβηστεί. Αργότερα όμως, με τη μέθοδο της ενσωμάτωσης, τα πραγματικά γεγονότα και περιεχόμενα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου αποσιωπήθηκαν και διαστρεβλώθηκαν, παρουσιαζόμενα ως ένα δημοκρατικό φοιτητικό ξεσηκωμό που κατεστάλη από τη στρατιωτική δικτατορία. Ταυτόχρονα μετατράπηκαν σε επίσημη σχολική γιορτή, πράγμα που άλλωστε ενισχύεται ως θέση από το ρόλο του εκπαιδευτικού συστήματος μέχρι σήμερα.Αυτή η επιχείρηση διαστρέβλωσης της εξέγερσης και ενσωμάτωσής της στο κρατικό και στο κομματικό εορτολόγιο (βλέπε τη μοναδική και σαφώς προκλητική παρουσία της ΠΑΣΠ σε πορείες στις 17 νοέμβρη) ως “γιορτή της δημοκρατίας” δεν κινούταν μόνο σε ιδεολογικά, αλλά και σε αστυνομικά-κατασταλτικά πλαίσια. Αυτό, διότι το πνεύμα της νοεμβριανής εξέγερσης δεν έσβησε, εμπνέοντας νέες εκρήξεις αντίστασης, ενώ ο χώρος και η μνήμη της εξέγερσης στάθηκαν ως αμετάκλητο σημείο αναφοράς ανατρεπτικών εκδηλώσεων.
Σήμερα, 44 χρόνια μετά, βρισκόμαστε σε μία περίοδο όπου η πολιτική και οικονομική ελίτ οξύνει τον πόλεμο που έχει κηρύξει εναντίων των από τα κάτω, συνεχίζοντας την εκστρατεία εγκαθίδρυσης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Προφανώς και η μετάβαση από τα δικτατορικά / απολυταρχικά καθεστώτα στα αστικοδημοκρατικά δεν άλλαξε και πολλά πράγματα. Ούτε στον οικονομικό τομέα, αλλά ούτε και στον τομέα των ελευθεριών και της καταστολής που ασκείται σε κάθε επίπεδο μορφών αντίστασης. Τότε ο κόσμος ήταν αντιμέτωπος με δικτάτορες που παραδέχονταν ευθαρσώς την ιδεολογία τους και τις πρακτικές τους. Τώρα βρίσκεται απέναντι σε μία κεκαλυμμένη δικτατορία που προσπαθεί να πείσει ότι όλα βαίνουν καλώς (¨αριστερά¨) και δημοκρατικά. Εμπροσθοφυλακή της καταστολής πλέον δεν είναι οι δολοφονίες, τα βασανιστήρια και οι φυλακίσεις (όχι ότι σταμάτησαν να υπάρχουν, απλά δεν έχουν την ίδια ιεράρχηση στις τακτικές της εξουσίας), αλλά η μισθωτή σκλαβιά, η προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ και γενικά η αποχαύνωση και απομόνωση του κόσμου. Σε αυτή την μεταμφίεση της καταπίεσης, ειδικότερα τώρα με τη διεθνή καπιταλιστική κρίση και τα μνημόνια, έρχεται να βοηθήσει η σοσιαλδημοκρατία ως το ακόμα πιο φιλικό προσωπείο του καπιταλισμού. Αυτοπροσδιοριζόμενοι αριστεροί, σοσιαλιστές κτλ. χρησιμοποιούν λαϊκίστικη ρητορική για να απορροφήσουν την ένταση της κοινωνίας και να συνεχίσουν να εξυπηρετούν τα γνωστά συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου.
Παρατηρώντας συσχετισμούς ανάμεσα στο τότε και το τώρα, εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι η πρόσφατη άνοδος της χρυσής αυγής δε διαφέρει από την άνοδο του Παπαδόπουλου (και του κάθε Παπαδόπουλου) στην εξουσία. Και στις δύο περιπτώσεις το ίδιο το σύστημα χρησιμοποιεί εργαλειακά το φασισμό και τα όργανά του σε περιόδους κρίσης του, με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας. Για τον ίδιο λόγο, θεωρούμε ότι ο φασισμός δεν εδραιώνεται μεμονωμένα από κάποιο σύμπλεγμα ομάδων ή οργανώσεων, αλλά γεννάται και ελέγχεται από τις εκάστοτε συστημικές δυνάμεις.
Κατ’ επέκτασιν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών δεν τα έχτισαν τα αποβράσματα της Χ.Α, τα ξεκίνησε η Ν.Δ., και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τα πολλαπλασιάζει σήμερα σε χρόνο ρεκόρ. Τον εργασιακό μεσαίωνα και τα σκλαβοπάζαρα της οικονομικής εξαθλίωσης δεν τα καθιέρωσαν οι φασίστες. Οι κυβερνήσεις των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου» τα καθιέρωσαν και τα επέβαλλαν, κι ο συ.ριζ.α. τα αναπτύσσει προς όφελος του κεφαλαίου. Αντίστοιχα, η καταδίκη αγωνιστών δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Ο κανόνας της αστικής δικαιοσύνης προς όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται, προς όσους ακόμα συνάπτουν σχέσεις με αναρχικούς και επιλέγουν να είναι κοντά τους. Το κράτος εκδικείται και χτυπά όσους τολμούν να σηκώσουν κεφάλι, “χαρίζει” χρόνια φυλάκισης, ποινικοποιεί τις κοινωνικές και συντροφικές σχέσεις, επιβάλλει εξοντωτικές ποινές σε αγωνιστές, μέλη επαναστατικών οργανώσεων και όσους υπερασπίζονται την πολιτική τους ταυτότητα και θέση στον αγώνα ενάντια σε κεφάλαιο και κράτος. Τα παραδείγματα και εδώ είναι πολλά. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις περιπτώσεις Τάσου Θεοφίλου με 5 χρόνια φυλακή για την πολιτική του ταυτότητα, Κωνσταντίνου Μπ. με άγριο ξυλοδαρμό κι εισαγωγή στην ενταντική μετά από σύλληψη στην πορεία 17/9, την περίπτωση Μάριου Σεϊσίδη με 36 χρόνια εκδικητική κάθειρξη και απώλεια ενός ποδιού από τις συνθήκες κράτησης, και Δ. Κουφοντίνα με εκδικητική κράτηση 8 χρόνων έως την έκδοση απόφασης. Τα παραδείγματα αυτά ενισχύονται από τις κάθε λογής φυλακίσεις για πολιτικά φρονήματα (βλ. Ηριάννα Περικλής) με βίαιη λήψη δείγματος DNA που εμπεριέχει σημαντικά την αμφισβήτησή του ως αξιόπιστο, την ποινικοποίηση της άμυνας σε περιπτώσεις σεξουαλικής βίας, τους βασανισμούς σε προσαγωγές και συλλήψεις σε πορείες και όχι μόνο σ’ αυτές, την θεσμοθέτηση του τρομονόμου, την επαναφορά φυλακών υψίστης ασφαλείας, την αναβάθμιση του νέου σωφρονιστικού νόμου, τις κρατικές δολοφονίες (βλ. Γρηγορόπουλος, Καλτεζάς, Μαρίνος, θάνατοι στα νοσοκομεία των φυλακών). Γενικότερα, την ευρύτερη καταστολή και την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας ελέγχου, όπου κανόνας γίνονται οι παρακολουθήσεις, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και η παραβίαση εργατικών δικαιωμάτων, με κορύφωση θανάτους σε “εργατικά ατυχήματα” (βλ. Το περιστατικό θανάτου 52χρονου στην ΕΛΒΙΖ στην Ξάνθη).
Τέλος, κρίνουμε πως η μεγάλη και πρωτότυπη προσφορά του αριστερού χεριού του κράτους βρίσκεται στην ολοένα επιταχυνόμενη κρατικοποίηση της κοινωνίας. Η ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή συντηρείται σε μια στοιχειώδη κατάσταση σταθερότητας μέσω κρατικού χρήματος και ιδιωτικών συμφερόντων. Ο κάθε Μπόμπολας βολεύεται με το να δουλεύεις για 400 ευρώ το μήνα και η διανομή του κρατικού χρήματος γίνεται μέσω των συντάξεων και μέσω των ευρωπαϊκών κονδυλίων που διοχετεύονται σε ΜΚΟ. Αλλά αυτές οι ροές δεν είναι αποκλειστικά χρήμα και δεν είναι κυρίως χρήμα. Είναι πρώτα και κύρια πολιτική εξουσία, πολιτική επιβολή στον τρόπο οργάνωσης και τις στοχεύσεις της ζωντανής εργασίας. Όποιος παίρνει λεφτά από το κράτος πρέπει να κάνει ό,τι του λέει το κράτος. Όποιος δουλεύει εθελοντής για κάποιον που πληρώνεται από το κράτος, επίσης. Οι ροές χρήματος που εκπορεύονται από το κράτος, που συντηρούν την ελληνική κοινωνία στα όρια της σταθερότητας, είναι και ροές κρατικών εντολών. Είναι και ροές κρατικοποίησης της κοινωνίας.
Σήμερα, θα βρεθούμε και πάλι στο δρόμο, χωρίς ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Ο φασισμός είναι πράξεις και σκέψεις, σε τελική ανάλυση τάσεις διαμόρφωσης των κοινωνικών σχέσεων, που εκπορεύονται από το κράτος και τις καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης· είναι μια ιστορική διαδικασία διαρκώς παρούσα στις καπιταλιστικές κοινωνίες, και όχι μόνο σ’ αυτές. Φασιστική κοινωνία δεν είναι εκείνη της οποίας όλα τα μέλη έχουν προσχωρήσει στη λατρεία του Αδόλφου και του Παπαδόπουλου. Φασιστική κοινωνία είναι εκείνη που δεν μπορεί συλλογικά να εντοπίσει και να περιγράψει τον φασισμό της, συνεπώς δεν μπορεί να πολεμήσει τον φασισμό της. Ειδικότερα από το 1990 και μετά, η ελληνική κοινωνία είναι όλο και περισσότερο μια φασιστική κοινωνία, σε αντίθεση με αυτό για το οποίο προσπαθεί να πείσει το εκάστοτε όργανο εξουσίας από το ’74 και μετά. Απέναντι σε όλα αυτά προτάσσουμε το μαχητικό αντιφασισμό που δεν έχει καμία σχέση με ασκήσεις νομιμοφροσύνης, δε χωράει σε δημοκρατικές φιέστες με επικήδειους, σε προσχήματα ανθρωπισμού, σε τηλεοπτικά πανηγύρια. Ξεπερνά την ανάθεση, τη θεσμική διαμεσολάβηση, τον δήθεν καθεστωτικό «αντιφασισμό». Ο αντιφασισμός είναι οργανικό κομμάτι του καθημερινού αγώνα ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό του κράτους, ενάντια στον πολιτισμό του φόβου, ενάντια στην κατάντια του ρατσισμού, του εθνικισμού, του σεξισμού.
ΝΑ ΑΠΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΡΜΟ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Αγκάθι, Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης, Αυτόνομο Σχήμα