10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ’08, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ
Στις 6.12.08 στα εξάρχεια, πέφτει νεκρός από σφαίρα του ειδικού φρουρού Κορκονέα, ο 16χρονος Α.Γρηγορόπουλος. Από εκείνη την στιγμή και ύστερα ξεσπούν συγκρούσεις στο κέντρο της αθήνας. Τα γεγονότα λαμβάνουν πανελλαδικά χαρακτηριστικά γενικευμένης εξέγερσης με πολυήμερες καταλήψεις σε σχολεία και συγκρούσεις στους δρόμους με την αστυνομία από μαθητές και κόσμο του αγώνα. Όλες εκείνες τις ημέρες τα ειδησεογραφικά προετοίμαζαν την υπερασπιστική γραμμή του κορκονέα κάνοντας λόγο για εξοστρακισμό σφαίρας και ρίχνοντας τα βέλη τους στις ”επικίνδυνες γειτονιές” των Εξαρχείων. Παράλληλα αποπολιτικοποιούν τις εξεγερσιακές πρακτικές μιλώντας για σκηνικά πολέμου και χάους στους δρόμους, για έξαρση της βίας και πως η κατάσταση χρήζει άμεσης αντιμετώπισης, ενώ και για αρκετό καιρό μετά προσπάθησαν να αποδώσουν ευθύνες μετρώντας υλικές ζημιές και κατεστραμμένες περιουσίες και στοχοποιώντας εκατοντάδες ανθρώπους που βγήκαν στους δρόμους να εξεγερθούν.
Βέβαια δεν στάθηκε μόνο σε ένα αντιμπατσικό αίσθημα, καθώς η εξέγερση του 08, για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά από την μεταπολίτευση και ύστερα, τα περιεχόμενα που έβαλε επί τάπητος ήταν επί της ουσίας μία κραυγή για κοινωνική αλλαγή. Η εξέγερση αποτέλεσε φάρο για τους αγώνες που ξεπήδησαν στην συνέχεια σε ελλάδα και εξωτερικό. Επήλθε μέσα σε μία περίοδο μεταίχμιο για την τότε ελληνική κοινωνία ,όπου η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είχε ήδη αρχίσει να της χτυπάει την πόρτα. Από την μία σηματοδοτούσε το τέλος μίας εποχής καπιταλιστικής ευημερίας ενός κεϋνσιανού τύπου κράτους και μίας μεσοαστικής τάξης γαλουχημένης μέσα στον καταναλωτισμό και στο αμερικάνικο όνειρο και από την άλλη προμήνυε την καπιταλιστική επίθεση που επρόκειτο να επιβληθεί.
Αυτή η επίθεση εκφράζεται τα επόμενα χρόνια με την υπαγωγή της χώρας στους παγκόσμιους μηχανισμούς στήριξης ,την υπογραφή των μνημονίων ,την ψήφιση νεοφιλελεύθερων νόμων και την μονιμοποίηση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης από πλευράς κράτους. Μετά το βαθύ πλήγμα που δέχεται από την εξέγερση, το κράτος θωρακίζεται υλικοτεχνικά αλλά και σε επικοινωνιακό επίπεδο. Αναβαθμίζει το νομικό του οπλοστάσιο με την ψήφιση των αντιτρομοκρατικών νόμων και του κουκουλονόμου και δίνει ακόμα περισσότερες δικαιοδοσίες στην αστυνομία. Η αύξηση του ελέγχου και της καταστολής γίνεται καθημερινότητα. Το κράτος ως εγγυητής της καπιταλιστικής ομαλότητας σε περίοδο κρίσης, με προμετωπίδα το δόγμα μηδενικής ανοχής τσακίζει όποιον αγώνα ξεπηδά.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν αυτό που λέμε ολομέτωπη επίθεση στον κόσμο που αντιστέκεται,μια επίθεση που εξαπέλυσε η κυριαρχία από το 08 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Παρά το κλίμα τρομοκρατίας και φίμωσης των φωνών, τα κινήματα έδωσαν τους αγώνες τους. Τα κινήματα του 2010-2012 που συσπείρωναν καθημερινά χιλιάδες κόσμου ,συνελεύσεις γειτονιών, φοιτητικές καταλήψεις, πάμπολλες απεργιακές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, αντιφασιστικοί αγώνες, κινητοποιήσεις μέσα στις φυλακές είναι μόνο κάποια από τα παραδείγματα της καθημερινότητας μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Μίας κοινωνίας η οποία μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, πριν την διαχείριση της συγκυβέρνησης συριζα-ανελ, ήτανε σε έναν διαρκή αναβρασμό και μαχότανε για έναν άλλο κόσμο.
Tα ΜΜΕ με την σειρά τους είτε αποσιωπούν τους αγώνες είτε λασπολογούν, παρουσιάζοντας τους αγωνιστές ως τρομοκράτες και εγκληματίες, είτε παρουσιάζουν τα γεγονότα παραμορφωμένα όπως για παράδειγμα την δολοφονία Φύσσα που αρχικά προσπάθησαν να την παρουσιάσουν ως οπαδικές διαφορές. Τα ίδια μμε που το δεκέμβρη του ’08 προσπαθούσαν από τη μια να ενισχύσουν το συγκινησιακό κλίμα που επικρατούσε λόγω του συμβάντος και από την άλλη σιγοντάριζαν ένα τρομοκρατικό σκηνικό το οποίο έχριζε μέτρα έκτακτης ανάγκης, είναι αυτά που εν έτη 2018 προωθούν καταλήψεις σχολείων ακόμη και δημοτικών για τη συμφωνία των Πρεσπών δίνοντας χώρο σε εθνικιστικούς κύκλους να βγούν μπροστά και να πραγματοποιήσουν επιθέσεις σε καταλήψεις, πογκρόμ σε μετανάστες και γενικά να ξεράσουν όλο το ρατσιστικό μίσος ενάντια σε ότι δεν είναι ελληνικό. Κάπως έτσι λοιπόν νομιμοποιούνται κοινωνικά οι εθνικιστικές φασιστομαζώξεις έναντι των αγώνων που πραγματοποιούνται κατά των πλειστηριασμών κατοικιών, των αγώνων ενάντια στις εξορύξεις χρυσού στη Χαλκιδική, σε πορείες ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, σε καταλήψεις σχολών που διεκδικούν σίτιση και στέγαση. Αυτά είναι ελάχιστα παραδείγματα για το πώς καταστέλλονται και ποινικοποιούνται οι αντιστάσεις των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας σε σχέση με ζητήματα «εθνικής καθαρότητας». Απ ότι φαίνεται λοιπόν τα αντιδραστικά κομμάτια της κοινωνίας προτιμουν να υπερασπίζονται την αποκλειστικότητα του ονόματος της «ξακουστής μακεδονίας» και όχι τη διαρκώς υποτιμημένη ζωή τους, την απώλεια της ελευθερίας τους , τις δολοφονίες μεταναστών σε φράχτες , Εγνατίες οδούς, θάλασσες και στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους χιλιάδες έγκλειστους σε ψυχιατρικές μονάδες και νοσοκομεία- κολαστήρια φυλακών ,τους εκατομμύρια άμαχους που σκοτώθηκαν και συνεχίζουν να σκοτώνονται στους πολέμους που διαδραματίζονταν και διαδραματίζονται στην ανατολή και τη β.αφρική , τους εκατοντάδες άστεγους. Όλοι δέσμιοι του καπιταλισμού και της ταξικής κοινωνίας που έχουν χτίσει πολύ βαθιά θεμέλια σε παγκόσμιο επίπεδο.
Δεν γίνεται να θεωρούμε πως το κράτος είναι ένα σύνολο θεσμών που φροντίζει για την ευημερία του κοινωνικού του συνόλου , αφού το ίδιο το σύνολο που συμπυκνώνεται εντός του πλαισίου του είναι διαιρεμένο σε τάξεις με ανταγωνιστικά συμφέροντα. Αντίθετα, είναι ένα πολύ ισχυρό σύνολο εξουσιαστικών οργάνων που μέσω της δομής και των λειτουργιών του φροντίζει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας οικονομικής τάξης, αυτής που ευνοείται και από την ύπαρξη του. Το κράτος έχει συνέχεια, ανεξαρτήτου διαχείρισης. Την συνέχεια αυτή εν μέσω κρίσης, ήρθε να διασφαλίσει με την εκλογή της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με μεγάλη επιτυχία, καθώς η σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση του κρατικού μηχανισμού κατάφερε να περάσει την νεοφιλελεύθερη πολιτική ατζέντα, που οι προκάτοχοί τους δεν κατάφεραν. Η υπογραφή του τρίτου μνημονίου, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι πλειστηριασμοί των πρώτων κατοικιών, η κατασκευή αγωγών ενέργειας και η σύμπλευση με τις επιδιώξεις του ΝΑΤΟ στην Μ.ανατολή, είναι μόνο κάποια από τα παραδείγματα που επέφερε η κατά τα άλλα αριστερή κυβέρνηση.
Στη μεταβατική περίοδο που ζούμε, το κράτος μας ωθεί να “ενωθούμε” σαν έθνος για να ξεπεράσουμε την κρίση και να βγούμε από τα μνημόνια , για να έρθουν εν τέλει “καλύτερες μέρες”. Αυτά τα καλέσματα για εθνική ομοψυχία έρχονται από πολλές πλευρές και φαίνεται να έχουν αντίκτυπο στο κοινωνικό σύνολο. Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας βγαίνει στους δρόμους διαδηλώνοντας για την Μακεδονία, την Βόρεια ήπειρο και για τα διάφορα άλλα φαντασιακά του. Συσπειρώνεται γύρω από εθνικές ιδέες που το μόνο που κάνουν είναι να μας αποπροσανατολίζουν απ’ τα πραγματικά μας προβλήματα και να γεννάνε λάθους εχθρούς του. Έτσι ,στο εσωτερικό μιας κοινωνίας που έχει επικρατήσει ο ατομικισμός, ο κοινωνικός κανιβαλισμός ως αποτέλεσμα της κρίσης και της κοινωνικής εξαθλίωσης που αυτή επέφερε, ο εθνικισμός φαίνεται για ένα τμήμα της, να λειτουργεί ως εργαλείο για την σωτηρία του. Η εθνικιστική ρητορεία και δράση έρχεται πάντα και ιστορικά σε σύμπλευση με την στρατηγική και τις επιδιώξεις του κεφαλαίου, καθώς διασπά τους καταπιεσμένους και όποτε το επιτάσσουν οι συνθήκες είναι και η πρώτη που λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας και διαφύλαξης του καπιταλιστικού οικοδομήματος.
Η πραγματικότητα βρίσκεται εδώ και υπενθυμίζοντας μας την συνέχεια της κρατικής καταστολής, των δολοφονιών απο μπάτσους και τον επερχόμενο κοινωνικό κανιβαλισμό των ”φιλήσυχων” νοικοκυραίων. Η κοινωνία αντίκρυσε, αύρες να σπρώχνουν την πόρτα του πολυτεχνείου το 2018, αιμόφυρτο τον ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλο να ξυλοκοπείται μεχρι θανάτου στο πεζοδρόμιο απο τους μπάτσους, την εν ψυχρώ δολοφονία μετανάστη απο φασίστα νοικοκύρη, και σιώπησε συλλογικά. Η ιδια αυτή πραγματικότητα μας δείχνει οτι οι αγώνες και οι εξεγέρσεις του παρελθόντος δεν αποτελούν μουσειακά εκθέματα. Μέσα από αυτούς κρατάμε την ιστορική συνέχεια και μνήμη ζωντανή, αγωνιζόμαστε και δρούμε στο σήμερα και σχεδιάζουμε τους αγώνες του αύριο, μέχρι την καταστροφή του εξουσιαστικού κόσμου και την οικοδόμηση μίας κοινωνίας ισότητας και αλληλεγγύης.
Aπό την αυθόρμητη εξέγερση στο συνεχή αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση
Ενάντια σε λογικές ανάθεσης και παραίτησης να αντιτάξουμε τους συλλογικούς μαχητικούς αγώνες
10 χρόνια μετά το μίσος μεγαλώνει