το κείμενο και η μπροσούρα που μοιράστηκε:
Η ηθική της νομιμότητας βρωμάει εγκλεισμό. Καμία ανοχή στα στημένα κατηγορητήρια.
Το χρονικό…
Τον Αύγουστο του 2012 πραγματοποιήθηκε μια ληστεία σε υποκατάστημα της alpha bank στην Πάρο. Ένας οδηγός ταξί κατά τη διάρκεια της διαφυγής των ληστών προσπάθησε να τους σταματήσει και αυτοί τον πυροβόλησαν με αποτέλεσμα να χάσει την ζωή του. Αυτή τη ληστεία ακολούθησε ένα “ανώνυμο” τηλεφώνημα στην αντιτρομοκρατική το οποίο υποδείκνυε για δράστη “έναν Τάσο ο οποίος έχει σχέση με την τρομοκρατία”. Εκείνο ήταν το σημείο το οποίο ξεκίνησε να διαμορφώνεται το προφίλ ενός αναρχικού ληστή το οποίο αργότερα θα οδηγούσε στην διαπόμπευση του ίδιου, την καταδίκη του και στην ποινικοποίηση του πολιτικού χώρου τον οποίο υπερασπίζεται.
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα “ευρήματα” τα οποία εμπλέκουν τον Θεοφίλου στην υπόθεση. Πρόκειται για ένα καπέλο το οποίο βρέθηκε στην Πάρο και ταυτοποιήθηκε σε αυτό τμήμα dna. Το καπέλο αυτό δεν υπάρχει στις φωτογραφίες της Σήμανσης, οι οποίες περιλαμβάνουν τα πάντα από το σημείο της ληστείας, και εμφανίζεται πρώτη φορά στη Γ.Α.Δ.Α.. Επίσης σημαντικό είναι να αναφερθεί πως δεν διευκρινίζεται τι ιστός ταυτοποιήθηκε με το dna του Θεοφίλου, το οποίο αποσπάστηκε βίαια κατά τη διάρκεια της σύλληψής του. Το τριμελές εφετείο (δίκη σύμφωνα με τον τρομονάμο 187Α) τον καταδικάζει το 2014 σε 25 χρόνια κάθειρξη, με μοναδικό στοιχείο το καπέλο και τα μυθεύματα της αντιτρομοκρατικής περί “ανώνυμου” τηλεφωνήματος, ενώ κανένας αυτόπτης μάρτυρας δεν τον συνδέει με το περιστατικό. Οι δικαστές όμως δεν περιορίστηκαν εκεί, αλλά άσκησαν και έφεση υπέρ του νόμου, με αποτέλεσμα να ξαναδικάζεται και για αδικήματα που έχει αθωωθεί ( όπως η συμμετοχή στη ΣΠΦ). Τον Μάιο του 2017 ξεκίνησε η δίκη σε δεύτερο βαθμό, με το τσίρκο να συνεχίζεται όπως είχε στηθεί και την πρώτη φορά: χωρίς ενόρκους δηλαδή, λόγω του 187Α, και με τους μπάτσους της αντιτρομοκρατικής να κατασκευάζουν κατηγορίες βασισμένες στο συγγραφικό του έργο.
Το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων το Μάιο του 2017 κατέληξε με την πλήρη αθώωση του Τ. Θεοφίλου, ενώ ήδη είχε περάσει πέντε χρόνια στη φυλακή. Η φαρσοκωμωδία όμως συνεχίζεται στις 27 Μάρτη του 2018, όπου ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου και πρώην εποπτεύων εισαγγελέας της ΔΑΕΕΒ (“αντι”-τρομοκρατικής) Ιωάννης Αγγελής ζήτησε αναίρεση της αθωωτικής απόφασης του αναρχικού κομμουνιστή Τ. Θεοφίλου, η οποία ξεκίνησε να εξετάζεται στις 11 Μαΐου. Στην υπόθεση του Θεοφίλου εμφανίζεται ξεκάθαρα το σύνολο των εργαλείων της αντιτρομοκρατικής πολιτικής του κράτους, αλλά δεν αποτελεί παρά ένα στιγμιότυπο της ευρύτερης καταστολής, η οποία στοχεύει στο να φιμώσει όποιον αντιστέκεται.
Τα στημένα κατηγορητήρια και η αντιτρομοκρατική πολιτική του κράτους…
Με το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης μπήκαμε σε μια περίοδο έντονων ανακατατάξεων και μετασχηματισμών στο παγκόσμιο καπιταλιστικό οικοδόμημα. Σε εγχώριο επίπεδο, η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου στη βάση αντικατοπτρίζεται στην ψήφιση μνημονίων που περιλαμβάνουν πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών για χρέη στο Δημόσιο άνω των 500 ευρώ, μείωση μισθών και συντάξεων, κατάργηση απεργίας ως μέσο αγώνα, ισοπέδωση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και άλλα πολλά. Η συνεχόμενη υποτίμηση των ζωών μας δημιούργησε αντιστάσεις οι οποίες συλλογικοποιήθηκαν με στόχο την αναχαίτιση της επέλασης του κεφαλαίου. Το κράτος για τη διασφάλιση της ταξικής κυριαρχίας εντατικοποιεί τις διώξεις ενάντια σε αγωνιστές, χρησιμοποιώντας οργανώσεις ομπρέλες σε δίκες, όπως τη Σ.Π.Φ. ( γνωστό κόλπο από το 2006 με τίτλο οι “ληστές με τα μαύρα”), προληπτικές προσαγωγές, απρόκλητες επιθέσεις μπάτσων σε μαζικές διαδηλώσεις, χρήση του νόμου 187 του ποινικού κώδικα για τα δικαστήρια σε πολιτικούς του αντιπάλους, χρήση του DNA ως τεκμήριο ενοχής, ανώνυμα τηλεφωνήματα στην αντιτρομοκρατική και τη δημιουργία ενός προφίλ αναρχικού-”τρομοκράτη”. Ένα προφίλ το οποίο στοχεύει στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, αφού αναπαράγεται από όλα τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε., και εξυπηρετεί την αφήγηση του εκάστοτε κρατικού διαχειριστή. Μια αφήγηση που αποπολιτικοποιεί τη δράση αναρχικών, τους περιθωριοποιεί, και άρα εξισώνει με συνοπτικές διαδικασίες ότι η αναρχία στρέφεται εναντίων των πολιτών και όχι κατά κρατικών στόχων, ή στόχων οικονομικών συμφερόντων που διαιωνίζουν την εκμετάλλευση των καταπιεσμένων. Τα παραπάνω έχουν δύο χρησιμότητες. Αρχικά γενικεύονται σε ολόκληρους πολιτικούς χώρους, κάτι που οδηγεί στην εκκένωση και κατεδάφιση δομών του αγώνα, όπως στέκια και κατειλημμένοι χώροι. Κατά δεύτερων, εδραιώνουν τη συνεχή καταστολή, με εξοντωτικές ποινές στο δικαστήριο, όπως τα συνολικά 1500 χρόνια αθροιστικής ποινής στα μέλη της Σ.Π.Φ., αλλά και μέσα στη φυλακή, διαιωνίζοντας την εκδικητική στάση του κράτους. Μια στάση που χαρακτηρίζεται από την διαγραφή οποιουδήποτε δικαιώματος μέσα στην φυλακή και περιλαμβάνει ειδικές συνθήκες κράτησης, στέρηση αδειών και απαίτηση δήλωσης μετάνοιας ( βλέπε Γουρνά και Κουφοντίνα).
Το ότι οι αναρχικοί είναι μονίμως και κατά προτεραιότητα στο στόχαστρο της καταστολής είναι μια πραγματικότητα, μιας και οι αναρχικοί είναι αυτοί που αρνούνται τον καπιταλισμό και κάθε μορφή εξουσίας, αμφισβητώντας το μονοπώλιο της κρατικής βίας και αναλαμβάνοντας στο βαθμό που τους αναλογεί και συχνά με μεγάλο κόστος, δράση ενάντια στη βαρβαρότητα. Για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα όμως της “αντι”-τρομοκρατικής πολιτικής του κρατικού μηχανισμού θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως η καταστολή σερβίρεται απλόχερα και σε άτομα που μπορεί να μην έχουν πολιτική δράση, αλλά βρίσκονται στο κοινωνικό ή/και συγγενικό περιβάλλον αγωνιστών. Η ομηρία του 6χρονου παιδιού της Π. Ρούπα, η εξορία της μητέρας των αδερφών Τσάκαλου στη Σαλαμίνα, η ποινή φυλάκισης στην Ηριάννα και στον Περικλή, είναι κάποια από τα παραδείγματα. Στις παραπάνω υποθέσεις χρησιμοποιήθηκαν τα ίδια εργαλεία, όπως το DNA, ανώνυμα τηλεφωνήματα, νόμος 187 του ποινικού κώδικα. Αντίστοιχη καταστολή βιώνει οποιαδήποτε ομάδα ξεφεύγει από τα πλαίσια της αστικής νομιμότητας για να διεκδικήσει, όπως συνέβη με τους κατοίκους στις Σκουριές που αντιστέκονται στα μεταλλεία Χρυσού και με όσους αντιστέκονται στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας.
Το κράτος και οι μηχανισμοί του έχουν καταλάβει πολύ καλά τους κινδύνους που εγκυμονούν όταν ριζοσπαστικοί πολιτικοί χώροι έρχονται σε διαλεκτική σχέση με κοινωνικά κινήματα. Έτσι, καταστέλλει και ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας, με στόχο να εξαλείψει την παραμικρή αγωνιστική διάθεση εναντίων του. Μια πολιτική η οποία οργανώνεται εντέχνως έτσι ώστε να ισορροπεί εντός της δημοκρατικής κανονικότητας και να μην διακυβεύει τις ψευδαισθήσεις της. Και για να τελειώνουμε με όσους ακόμα δεν μπορούν να καταλάβουν ούτε αυτά που φαίνονται ξεκάθαρα μπροστά στα μάτια τους, η αριστερή κυβέρνηση προσφέρει όση καταστολή και μια δεξιά κυβέρνηση, ξεκαθαρίζοντας σε όλους πως το κράτος έχει συνέχεια και δεν ανέχεται κανέναν αντίπαλο που είναι σε θέση να το απειλεί, κυρίως σε μια περίοδο που η ταξική ψαλίδα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Το μόνο το οποίο έχει αλλάξει είναι πως το κατασταλτικό μοντέλο δεν το διαχειρίζεται η συγκεκριμένη κυβέρνηση επικοινωνιακά, όπως οι γνήσιοι νεοφιλελεύθεροι διαχειριστές του κράτους. Η δικαιοσύνη, ως “γνήσια ανεξάρτητη” αρχή, είναι ταξική με στόχο την προστασία των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων του καθεστώτος και την τιμωρία των καταπιεσμένων. Η αστική νομιμότητα και η ηθική που αυτή αναπαράγει ποινικοποιούν οποιονδήποτε θέλει να οργανωθεί και να αντισταθεί απέναντι στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και τη φασιστικοποίηση της κοινωνίας, καθώς και τα μέσα που αυτοί επιλέγουν να αγωνιστούν. Από την μεριά μας στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους αγωνιστές αλλά και στα ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας που καταστέλλονται από τους εξοντωτικούς μηχανισμούς του κράτους. Στην αποδυνάμωση των αγώνων και την ολομέτωπη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου απαντάμε με οργάνωση και δράση ενάντια στην συνεχόμενη υποτίμηση των ζωών μας, σε κάθε μορφή εξουσίας και κάθε τι που μας καταπιέζει.
Ενάντια στην καταστολή, τον κανιβαλισμό και τον φόβο, να οργανώσουμε τον δικό μας πόλεμο.
Τρομοκράτες και ληστές είναι τα κράτη και οι καπιταλιστές.
Αλληλεγγύη στον Τάσο Θεοφίλου.
Η ελευθερία δεν χαρίζεται, κερδίζεται μέσα από αγώνες. Ραντεβού στους δρόμους.
