Στις 6/12/17, 9 ολόκληρα χρόνια μετά και η κρατική καταστολή υπό τις εντολές της ρεφορμιστικής αριστεράς συνεχίζει να εξαπολύει το μένος της απέναντι σε μαζικές διαδηλώσεις και στον κόσμο του αγώνα. Από τα απρόκλητα πεσίματα που γίνονται σε πορείες – όπως έγινε στην πορεία στις 17 Νοέμβρη για την εξέγερση του Πολυτεχνείου- και τη χρήση χημικών μέσα σε δικαστικές αίθουσες ενάντια σε αγωνιζόμενες/ους κατά των πλειστηριασμών, μέχρι το ξύλο μέσα στη ΓΑΔΑ και σε άλλα μπατσομέγαρα – όπως η περίπτωση του Κώστα Μπ., ο οποίος παραλίγο να χάσει τη ζωή του- και την εκδικητική στάση που έχουν οι ανθρωποφύλακες στον Κορυδαλλό οπου με τεχνάσματα προσπαθούν να ακυρώσουν τα επισκεπτήρια των φυλακισμένων που εναντιώνονται απέναντι στον νέο σωφρονιστικό κώδικα- με στόχο την τρομοκρατία. Ο Κορκονέας συνεχίζει να υπερασπίζεται την δολοφονία του Γρηγορόπουλου – όπως ο ίδιος δηλώνει δεν θα ζητήσει συγγνώμη από κανένα δεκαπεντάχρονο- και οι μπάτσοι ως η εμπροσθοφυλακή του κρατικού μηχανισμού επιτίθεται συντονισμένα σε καταλήψεις, όπως είδαμε την εκκένωση της Gare, και σε κόσμο που διεκδικεί το δικαίωμα στην ζωή, όπως οι πρώην εργαζόμενες/οι των supermarket του Καρυπίδη που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους.
Στις 6/12/08 πυροβολείται και σκοτώνεται, στα Εξάρχεια, ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώντα Κορκονέα. Από την ίδια στιγμή, που γίνεται γνωστό το περιστατικό, εκτιλήσδονται πορείες και συγκρούσεις σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, καθώς υπήρξαν και κινήσεις αλληλεγγύης στο εξωτερικό.
Τις πρώτες μέρες, το κράτος και τα τσιράκια του, ρίχνανε κροκοδείλια δάκρυα για το χαμό του 15χρονου και διαμυνούσαν πως θα χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση και πως οι ένοχοι θα καταδικαστούν. Αυτό όμως δεν άργησε να αναιρεθεί,αφού άρχισε να γίνεται λόγος για ζημιές και σπασμένες τζαμαρίες -με μόνο στόχο το ξέπλυμα της κρατικής δολοφονίας. Σε εκείνη την χρονική περίοδο οι μάσκες πέφτουν καθώς η καταστολή άρχισε ήδη να γίνεται ορατή και η λασπολογία από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, τα οποία παίζοντας τον καθιερωμένο ρόλο τους, ξεκινά, καλώντας τον κόσμο να σταματήσει να κατεβαίνει στον δρόμο και την αστυνομία να συλλάβει τους/τις “ταραξίες”.
Στις 6/12/17, 9 ολόκληρα χρόνια μετά και η κρατική καταστολή υπό τις εντολές της ρεφορμιστικής αριστεράς συνεχίζει να εξαπολύει το μένος της απέναντι σε μαζικές διαδηλώσεις και στον κόσμο του αγώνα. Από τα απρόκλητα πεσίματα που γίνονται σε πορείες – όπως έγινε στην πορεία στις 17 Νοέμβρη για την εξέγερση του Πολυτεχνείου- και τη χρήση χημικών μέσα σε δικαστικές αίθουσες ενάντια σε αγωνιζόμενες/ους κατά των πλειστηριασμών, μέχρι το ξύλο μέσα στη ΓΑΔΑ και σε άλλα μπατσομέγαρα – όπως η περίπτωση του Κώστα Μπ., ο οποίος παραλίγο να χάσει τη ζωή του- και την εκδικητική στάση που έχουν οι ανθρωποφύλακες στον Κορυδαλλό οπου με τεχνάσματα προσπαθούν να ακυρώσουν τα επισκεπτήρια των φυλακισμένων που εναντιώνονται απέναντι στον νέο σωφρονιστικό κώδικα- με στόχο την τρομοκρατία. Ο Κορκονέας συνεχίζει να υπερασπίζεται την δολοφονία του Γρηγορόπουλου – όπως ο ίδιος δηλώνει δεν θα ζητήσει συγγνώμη από κανένα δεκαπεντάχρονο- και οι μπάτσοι ως η εμπροσθοφυλακή του κρατικού μηχανισμού επιτίθεται συντονισμένα σε καταλήψεις, όπως είδαμε την εκκένωση της Gare, και σε κόσμο που διεκδικεί το δικαίωμα στην ζωή, όπως οι πρώην εργαζόμενες/οι των supermarket του Καρυπίδη που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους.
Η αστυνομική βία δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό κατάχρησης εξουσίας. Η εξουσία από μόνη της επιβάλει και αναπαράγει αυτά τα περιστατικά. Είναι ένα κομμάτι της συνολικότερης αντιμετώπισης της αστικής δημοκρατίας απέναντι σε όσες/ους διαφωνούν και επιλέγουν να δρούν. Σήμερα θα βρεθούμε για μια ακόμη φορά στο δρόμο, χωρίς αυταπάτες για το στρατόπεδο που έχουμε επιλέξει. Από τον κάθε Κορκονέα ,που για έναν ψωρομισθό και για μια τζούρα ‘εξουσίας’ δολοφονεί 15χρονους και ανοίγει κεφάλια για να σπάσει πορείες εκτελώντας πιστά τις εντολές των αφεντάδων του, στον δικαστή που μεροληπτεί εναντίον αρνητών και υπέρ πιονιών του κράτους, μέχρι τον ακαδημαϊκό φασίστα που αποπολιτικοποιεί αυτοοργανωμένους χώρους ,η συνταγή είναι η ίδια, μίσος, ξεμπρόστιασμα, τσάκισμα,ραντεβού στους δρόμους.
Ο αγώνας ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τα τσιράκια τους συνεχίζεται. Δεν ξεχνάμε κανέναν και καμία όμηρο του κράτους, καμία κρατική δολοφονία.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους
Πίσω λακέδες του νόμου και της τάξης, εμπρός σύντροφοι/ισσες