Μικροφωνική πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 5/4, το απόγευμα, στη κεντρική πλατεία Ξάνθης για τις ρατσιστικές επιθέσεις κατά των μικροπολητών από τα νέα κλιμάκια του ΚΕΛΑΥΕ. Πλήθος κόσμου έδειξε έμπρακτα πως στέκεται δίπλα στους μετανάστες μικροπωλητές.
Αλληλέγγυοι/ες
Το Σάββατο το πρωί πραγματοποιήθηκε μοίρασμα κειμένου από αλληλέγγυους/ες στο παζάρι της Ξάνθης. Το κείμενο που μοιράστηκε:
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΩΝ!
Από τις 31 Οκτωβρίου 2011 μέχρι σήμερα οι 380 εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας Ασπροπύργου απεργούν. Η ιδιοκτησία (Μάνεση) θέλησε να τους μειώσει το ωράριο και τις αποδοχές. Στην άρνηση των εργαζομένων απάντησε με 63 απολύσεις. Οι απεργοί απαιτούν την επαναπρόσληψη των ως τώρα απολυμένων συναδέλφων τους και την επαναφορά του ωραρίου τους σε 8ωρο.
Με γενικές συνελεύσεις καθολικής συμμετοχής, με μαζικές ολονύχτιες περιφρουρήσεις, ανοιχτές επιστολές προς όλους τους εργάτες-τριες, πίεση των ηγεσιών των εργατικών κέντρων και συλλαλητήρια, κινητοποιήσεις εντός και εκτός του εργοστασίου και άλλες αγωνιστικές κινήσεις οι εργάτες κρατούν την απεργία ζωντανή και σε σύνδεση με την κοινωνία.
Το κύμα αλληλεγγύης στον αγώνα τους είναι πρωτοφανές. Οι γυναίκες-συντρόφισσες τους, σωματεία από όλη την Ελλάδα και από όλο τον κόσμο, μεμονωμένα άτομα, μαθητές, φοιτητικοί σύλλογοι, αγρότες, άνεργοι, πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες και πολλοί άλλοι στέκονται αλληλέγγυοι μαζί τους καθημερινά, ηθικά και υλικά (Λογαριασμός Αλληλεγγύης του Σωματείου Εργαζόμενων Ελληνικής Χαλυβουργίας: Εθνική τράπεζα:200/623301-52).
Η τρομοκρατική και αμείλικτη στάση της εργοδοσίας, η πλήρης αποσιώπηση της απεργίας από τα Μ.Μ.Ε, η κατασταλτική γραμμή της πολιτικής ηγεσίας, καθώς και η απεργοσπαστική στάση των συναδέλφων τους, στο αντίστοιχο εργοστάσιο του Βόλου, έχουν οδηγήσει τον απεργιακό αγώνα σε ένα πολύ κρίσιμο για την έκβαση του σημείο: οι απεργοί καλούν σε παναττική απεργία στις 17 Γενάρη 2012*. Παραθέτουμε απόσπασμα από την πρόσφατη ανοιχτή επιστολή τους προς όλους τους εργαζόμενους, όπως αποτυπώθηκε στη γενική συνέλευση 4/1/12:
«…. Αν χάσουμε εμείς θα χάσεις και εσύ. Αν κερδίσουμε εμείς θα κερδίσεις και εσύ, θα κερδίσουμε όλοι μας…Ήρθε η ώρα να ξεσηκωθούμε, το οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από μας, στους νεκρούς του αγώνα. Το οφείλουμε στα παιδιά μας για να μπορούμε να τα κοιτάμε με υπερηφάνεια στα μάτια, λέγοντας τους ότι δε γονατίσαμε, δεν τα προδώσαμε. Εμείς αυτό προσπαθούμε να κάνουμε όλο αυτό το διάστημα. Στηριζόμαστε απ’ όλους τους εργαζόμενους και αυτό μας δίνει κουράγιο, μας μεγαλώνει την ευθύνη. Τώρα είναι η ώρα όλοι μαζί, εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι, νέοι, να κάνουμε ένα βήμα μπροστά με μπροστάρηδες τους εργάτες. Ζήτω η εργατική αλληλεγγύη. Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι πριν απ’ όλα νίκη όλων των εργατών».
* Την ίδια μέρα στην Ξάνθη καλείται συγκέντρωση συμπαράστασης στην κεντρική πλατεία στις 6.30 μ.μ.
Το παρόν κείμενο γράφτηκε για να διαδώσει τον λόγο των απεργών, να ενημερώσει και να προβληματίσει την τοπική κοινωνία, καθώς οι εργαζόμενοι των εργοστασίων του τόπου μας (ΣΕΚΑΠ, DIANA, ΡΟΔΟΠΗ, ΑΛΟΥΜΙΛ, ΣΑΝΛΑΙΤ) αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα.
Αλληλέγγυοι-ες
Κείμενο που μοιράστηκε το πρωί του Σαββάτου 14-1-2012
Λίγα λόγια για την πορεία «ενάντια στη φτώχεια και στον φασισμό» στις 9/12/11 στη Καβάλα.
Στις 9-12 πραγματοποιήθηκε πορεία στην Καβάλα ενάντια στην εξαθλίωση και το νέο ολοκληρωτισμό από τους “πολίτες ενάντια στη φτώχεια και το φασισμό”. Παρόλο που η πορεία είχε καθαρά προπαγανδιστικό χαρακτήρα, από νωρίς η Καβάλα ήταν μια αστυνομοκρατούμενη πόλη (με διμοιρίες από όλη την Βόρεια Ελλάδα) με σκοπό την τρομοκράτηση της τοπικής κοινωνίας. Όταν η πορεία, στην οποία συμμετείχαν 150-200 άτομα, έφτασε έξω από το
αστυνομικό τμήμα χτυπήθηκε από τους μπάτσους. Το αποτέλεσμα η διαδήλωση να διαλυθεί, να κυνηγηθεί σε όλη την πόλη και οι δυνάμεις καταστολής να δείξουν όλο το μένος τους, κάνοντας χρήση χημικών, χτυπώντας τους διαδηλωτές με γκλοπς, πραγματοποιώντας προσαγωγές και εν τέλει την σύλληψη τεσσάρων συντρόφων μας. Χαρακτηριστικό της βιαιότητας των μπάτσων ήταν να χτυπηθεί μια 15χρονη κοπέλα στο κεφάλι με γκλοπ, να λιποθυμήσει και να μεταφερθεί στο νοσοκομείο.
Αυτό το γεγονός μόνο τυχαίο δε μπορεί να θεωρηθεί. Διανύουμε μια περίοδο που το κράτος θωρακίζει τα συμφέροντα του (δηλαδή των ντόπιων καπιταλιστών) μέσω της ολοκληρωτικής επίθεσης στους υπηκόους του (ανεργία, μειώσεις μισθών, χαράτσια, περικοπές σε υγεία και παιδεία και ο κατάλογος δεν έχει τέλος). Απέναντι σε αυτές τις συνθήκες κάποιοι επιλέγουν το δρόμο της αντίστασης για τη ζωή, την αξιοπρέπεια και την κοινωνική απελευθέρωση. Με τη σειρά του
το κράτος και οι μηχανισμοί του επιλέγουν την καταστολή κάθε αντίστασης. Μια ιστορική αναδρομή αποδεικνύει την ξεκάθαρη σχέση αστικού κράτους και φασιστικού παρακράτους από τη
δικτατορία του μεταξά και τους χίτες, των γερμανοτσολιάδων , τις δολοφονίες Λαμπράκη, Χαλκίδη, Πέτρουλα.. Πάντα για την αντιμετώπιση ενός «εσωτερικού εχθρού», τότε του κομμουνιστικού
κινδύνου, σήμερα για την πάταξη κάθε αγώνα αντίστασης.
Σε μια περίοδο παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης (βλέπε ΗΠΑ, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία και ο κατάλογος δεν έχει τέλος και πάλι) το πέπλο της δημοκρατίας πέφτει και θρυμματίζεται η βιτρίνα της καπιταλιστικής ευημερίας. Σε αυτή την πραγματικότητα πλασάρεται με το τσουβάλι “η εθνική ενότητα και ομοψυχία” ως η μόνη λύση για το ξεπέρασμα της κρίσης. Με το πρόσχημα αυτό
δημιουργήθηκε μια κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας” αποτελούμενη από σοσιαλιστές, εθνικιστές, τεχνοκράτες και πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη. Με αυτή τη μη εκλεγμένη κυβέρνηση οποιαδήποτε ψευδαίσθηση δημοκρατίας καταρρέει..
Ταυτόχρονα μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού οδηγούνται στην εξαθλίωση. Έτσι όλοι αντιλαμβάνονται, πλέον, πως η κοινωνική ανέλιξη επί πτωμάτων, το διαρκές κυνήγι των χρημάτων και της ατομικής ευημερίας ήταν μια ψευδαίσθηση που καταρρέει καθημερινά συμπαρασύροντας τις ελπίδες και τα όνειρα για αξιοπρεπή επιβίωση, (εδώ και χρόνια έχουμε σταματήσει να μιλάμε για ζωή). Μετά από τόσα χρόνια απομόνωσης και ατομικισμού το κοινωνικό σύνολο μουδιασμένο αδυνατεί να δράσει συλλογικά και να αποτελέσει ένα ουσιαστικό ανάχωμα στα σχέδια των
αφεντικών. Οι συλλογικοί αγώνες που ξεχάστηκαν και θάφτηκαν τόσα χρόνια, τώρα που η εξαθλίωση χτυπά την πόρτα όλων, ξαναέρχεται στο προσκήνιο η ανάγκη συνεύρεσης των ανθρώπων για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού και των αδιεξόδων του.
Πρέπει να δράσουμε συνελεύσεις των γειτονιών, με μαζικές αρνήσεις πληρωμών , με καταλήψεις , με απεργίες διαρκείας και συγκρουσιακές πορείες ως την καταστροφή του καπιταλισμού και του κράτους για την κοινωνική απελευθέρωση.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΞΑΝΘΗΣ