Category: Uncategorized

ΖΩΝΤΑΝΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΑΧΟΜΕΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΗΨΗ

Το τελευταίο διάστημα, το κράτος προχώρησε σε ένα μπαράζ επιθέσεων σε κατειλημμένους χώρους εντός και εκτός της μητρόπολης. Συγκεκριμένα, τα ξημερώματα της Παρασκευής 25/08/23, κράτος και ιδιοκτήτες προχώρησαν στις εκκενώσεις του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Άνω-Κάτω Πατησίων (Νάξου 75 & Κρασσά) και του κατειλημμένου κοινωνικού κέντρου «Ζιζάνια» (Φυλής & Φερρών). Μερικές μέρες μετά εκκένωσαν και το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου και το Στέκι «Καλιαρντά» στην Νομική. Το κρεσέντο εκκενώσεων – επιθέσεων συνεχίστηκε στις 26/09/23 με τον αποκλεισμό – προσπάθεια εκκένωσης του κατειλημμένου εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ, στις 30/09/23 με την εκκένωση τις κατάληψης «Ευαγγελισμού» στο Ηράκλειο Κρήτης, καθώς και στις 21/10/23 όπου μπάτσοι εισέβαλλαν για τέταρτη φορά στον χώρο του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού στο Πολυτεχνείο κατεδαφίζοντας ολοκληρωτικά αυτή τη φορά τους εξωτερικούς τοίχους του χώρου με τη βοήθεια συνεργείου.

Το καταληψιακό κίνημα απάντησε γρήγορα και θα συνεχίσει να δίνει μάχες για όσο αυτό χρειαστεί. Ήδη από τις 14/10/23 έγινε ανακατάληψη του κατειλημμένου κοινωνικού κέντρου «Ζιζάνια», στις 23/10/23 ανακαταλήφθηκε ο χώρος του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού στο Πολυτεχνείο και καταλήφθηκε καινούριος χώρος επίσης εντός του κτηρίου, ενώ στις 01/12/23, μέρα μεσημέρι, με την κοινωνία να βάζει πλάτη στηρίζοντας έμπρακτα, να ανακαταλαμβάνεται το ιστορικό κτήριο της κατάληψης «Ευαγγελισμού» 62 μόνο μέρες μετά το σφράγισμα των παραθύρων του με σιδηρομπετόν.

Οι επιθέσεις στις καταλήψεις δεν είναι κάτι άγνωστο και πρωτόγνωρο ως προς εμάς. Δεν έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο του κράτους που εξαπολύει το μένος του στις καταλήψεις κάθε φορά που επιθυμεί να αποπροσανατολίσει την προσοχή του κόσμου μακριά από την ανικανότητα και την ανεπάρκειά του. Όταν τα δάση καίγονται, όταν τα χωριά και οι πόλεις πνίγονται από το νερό, όταν οι φασίστες πραγματοποιούν πογκρόμ κατά των μεταναστ(ρι)ών, όταν μετράμε νεκρούς από τις φωτιές και τις πλημμύρες, τότε αυτό επιλέγει να απαντήσει με την ισοπέδωση και την εξαφάνιση πολιτικών χώρων, εστίες συλλογικοποίησης και αγώνα, με σκοπό να χαϊδέψει και να ησυχάσει το ακροδεξιό κοινό του και τους κάθε λογής νοικοκυραίους. Προσπαθούν να ξεπλύνουν την πλήρη αποτυχία τους σε κάθε πτυχή, με κινήσεις ενάντια σε χώρους που προσφέρουν έμπρακτα και καθημερινά την αλληλεγγύη σε κάθε καταπιεσμένο κομμάτι της κοινωνίας, χώρους που προσφέρουν ζύμωση μεταξύ των ανθρώπων, χώρους ελεύθερους που λειτουργούν έξω από τη μαύρη πραγματικότητα που έχει χτίσει το κράτος και το κεφάλαιο, μακριά από λογικές εξουσίας, ιεραρχίας και ιδιοκτησίας.

Οι εκκενώσεις έρχονται συμπληρωματικά στην κυρίαρχη τάση εξευγενισμού και τουριστικοποίησης των πόλεων. Πόλεις πλέον αβίωτες και απρόσωπες για την πλειονότητα του πληθυσμού τους, πόλεις δοσμένες πλέον –οριακά και εξολοκλήρου– στον μαζικό τουρισμό, πόλεις με ολοένα λιγότερους και μικρότερους δημόσιους χώρους, πνιγμένες στα τραπεζοκαθίσματα των αφεντικών, όπου κάθε σπιθαμή γης μετατρέπεται σε μια ευκαιρία για το επενδυτικό κεφάλαιο και τις εταιρίες real estate. Υψηλά ενοίκια, εξώσεις, πλειστηριασμοί, χαμηλοί μισθοί, άπειρες ώρες εργασίας για ψίχουλα σε συνθήκες εξαντλητικές και αντίξοες. Πόλεις νεκρές και αποστειρωμένες από κάθε είδος πραγματικής ζωής.

Ταυτόχρονα, η αντιμεταναστευτική πολιτική (στρατόπεδα συγκέντρωσης, καταδιώξεις και θάνατοι στα σύνορα, βίαιες επαναπροωθήσεις, απελάσεις, ξυλοδαρμοί, ταπεινώσεις, ληστείες και βασανισμοί), η εδραίωση ενός εργασιακού μεσαίωνα με πλήθος αντεργατικών μέτρων, ο νέος ποινικός και ο νέος σωφρονιστικός κώδικας με τις εξοντωτικές ποινές και την εκδικητική στάση μέσα στις φυλακές ενάντια σε όσους αγωνίζονται, η άγρια καταστολή σε όσους συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, οι αμέτρητες πλέον διώξεις με ψευδή στοιχεία, οι αλλεπάλληλες εκκενώσεις καταλήψεων και αυτοοργανωμένων δομών, μας δείχνουν πως ο κρατικός μηχανισμός επεκτείνεται και εντείνει τον καθημερινό πόλεμο εναντίων μας.

Στο δυστοπικό αυτό σκηνικό εμείς δεν χωράμε. Οι καταλήψεις λειτουργούν ως κοινωνικοί χώροι, δημιουργούν και προβάλλουν την αυτοοργάνωση, αυτή που δεν είναι συμβατή με τα πρότυπα της εμπορευματοποίησης και του καπιταλισμού, λειτουργούν ως χώροι που μπορούμε όλα μας να πολιτικοποιηθούμε και να συλλογικοποιήσουμε τις ανάγκες μας ενάντια στην κυρίαρχη κουλτούρα. Στους χώρους μας στεγάζουμε και οργανώνουμε εκδηλώσεις και συζητήσεις, αντιπληροφορούμαστε, δημιουργούμε αντιφασιστικές κοινότητες, διασκεδάζουμε μακριά από λογικές εκμετάλλευσης, κάνουμε συλλογικές κουζίνες και διαμορφώνουμε τον πολιτικό μας λόγο. Κόντρα στην απάθεια των καιρών, κόντρα στις απαλλοτριωμένες σχέσεις και στον κανιβαλισμό, εμείς δίνουμε την αντιπρόταση. Την αντιπρόταση για την δημιουργία μιας καθημερινότητας και πραγματικότητας συμβατή με την ελευθερία, την ισοτιμία και την αλληλεγγύη, την αντιπρόταση για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, όπου η ζωή έχει αξία.

Για εμάς ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε από την καπιταλιστική λαίλαπα είναι η συνέχιση και η διάνθιση των αγώνων, η αντίσταση με πρόταγμα την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση, η αντεπίθεση στο σύστημα που θέλει να είμαστε ζόμπι. Οι αγώνες εδαφικοποιούνται και αλλάζουν μορφές ανάλογα με τις ανάγκες των καταπιεσμένων στο σήμερα. Οι καταλήψεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του πολύμορφου αγώνα. Αποτελούν χώρους αντίστασης και αμφισβήτησης της αστικής νομιμότητας, καλύπτουν βασικές ανάγκες ανθρώπων της τάξης μας, και είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τους κοινωνικούς αγώνες και τις διεκδικήσεις. Στις καταλήψεις δεν στεγάζονται μόνο οι δομές μας, αλλά κυρίως οι σχέσεις, οι ιδέες και τα όνειρα μας. Κανένα τσιμέντο δε μπορεί να φιμώσει τις φωνές μας, κανένα σφραγισμένο κτίριο δε μπορεί να σταματήσει τους αγώνες μας.

Οι εκκενώσεις δεν μας τρομάζουν, παρά μόνο μας κάνουν να θέλουμε να απαντήσουμε ακόμα πιο οργισμένα στην προσπάθεια τους να μας πνίξουν και να μας αφανίσουν. Οι καταλήψεις είναι το αγκάθι, το ανάχωμα μπροστά στην σάπια κανονικότητα που κράτος, κεφάλαιο και πατριαρχία προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Οι καταλήψεις είναι ανάσα πνοής μέσα στον κόσμο της υποταγής. Ζωντανά και αντιμαχόμενα κύτταρα ενάντια στην σήψη.

Όποιος επιτίθεται στις καταλήψεις, επιτίθεται σε ένα κομμάτι των ζωών μας. Όσο κι αν προσπαθούν να πάρουν τους χώρους μας, είμαστε εδώ για να τους υπερασπιστούμε, να τους κρατήσουμε και να βρούμε νέους. Δεν μπαίνουμε σε διαδικασία συνδιαλλαγής με αυτά τα καθάρματα, είμαστε εδώ για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα στο δρόμο.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ

ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΟΛΕΙΣ ΝΕΚΡΕΣ, ΑΝΑΣΑΙΝΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΖΩΝΤΑΝΕΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ,            ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΤΟΝ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟ, ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΩΣ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

10, 100, 1000άδες ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΣΗΨΗΣ

10 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΑ – ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ ΤΗΣ Χ.Α.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Φέτος συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Η δολοφονία του Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν, στις 13 Ιανουαρίου του 2013, αποτελούν στιγμές κορύφωσης μιας αιματηρής περιόδου, που χαρακτηριζόταν από πογκρόμ σε μετανάστες, περιπολίες γειτονιών για τον τραμπουκισμό και εκφοβισμό των πιο καταπιεσμένων και ευάλωτων στρωμάτων της κοινωνίας και επιθέσεις σε στέκια, καταλήψεις, αυτοοργανωμένους χώρους και αγωνιζόμενα άτομα. Τα θρασύδειλα ακροδεξιά κατακάθια, τότε όπως και τώρα, χωρίς την πλήρη στήριξη του κράτους δεν θα μπορούσαν να λάβουν χώρο στο δημόσιο πεδίο, να παλεύουν για τον εκφασισμό της κοινωνίας, να τρομοκρατούν και να καταστέλλουν όποιους/ες/α αντιστέκονται. Αυτό έγινε ξεκάθαρο και μέσα από τη δίκη της Χ.Α., όπου φανερώθηκε πως οι μπάτσοι συγκάλυψαν τους φασίστες κατά τη δολοφονία του Φύσσα, όπως γίνεται ξεκάθαρο και κάθε φορά που το κράτος έχει την ευκαιρία να κάνει πλάτες στα ακροδεξιά αποβράσματα (βλέπε οργανωμένη αποστολή ναζί οπαδών της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, στήριξη πολιτοφυλακών).

Μία δεκαετία μετά, η δίκη-παρωδία, δεδομένου πως ο φασισμός παίρνει σάρκα και οστά από το ίδιο το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα το οποίο εξυπηρετεί, δεν έχει τελεσιδικήσει. Οι τότε κρατικοί διαχειριστές (Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ.), οι οποίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με την κοινωνική οργή, στην προσπάθειά τους να την διαχειριστούν δεν τους έμενε άλλη λύση από το να ασκήσουν διώξεις στο παρακρατικό δεκανίκι τους. Με αυτό τον τρόπο, προσπάθησαν να μετατραπούν από το χέρι που ταΐζει το φασισμό σε εγγυητή της “δημοκρατικής ομαλότητας”, αποπροσανατολίζοντας από την άρρηκτη σχέση που έχει το κράτος με τις φασιστικές και παρακρατικές συμμορίες. Δέκα χρόνια αργότερα, ήδη έχουν αποφυλακιστεί αρκετά από τα ακροδεξιά σκουπίδια που συμμετείχαν ενεργά στις επιθέσεις της Χ.Α., και δεν υπάρχει περιθώριο αμφιβολίας ότι μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια, το κράτος θα αποφυλακίσει και τα τελευταία ηγετικά σκουπίδια της οργάνωσης. Είδαμε άλλωστε την μαλθακότητα του κρατικού μηχανισμού να εξαντλείται όσον αφορά της συνθήκες κράτησης φασιστών, με αποκορύφωμα τον Κασιδιάρη, ο οποίος έκανε εκπομπές και έδινε ομιλίες μέσα από την φυλακή, ίδρυσε ένα κόμμα, το οποίο έκανε εκδηλώσεις μίσους ανά τόπους σε όλη τη χώρα, προσπάθησε να κατέβει στις εκλογές, αλλά εντέλει έστειλε τους υποστηρικτές του σε άλλο φασιστικό ακροδεξιό κόμμα και το παραμύθι δεν τελειώνει εδώ, αφού ο Κασιδιάρης κατεβαίνει και στις δημοτικές εκλογές του Δήμου Αθηναίων.

Μέσα στο καλοκαίρι που μας πέρασε, γίναμε άλλη μία φορά θεατές του «πανέτοιμου» κρατικού μηχανισμού όσον αφορά την προστασία της κοινωνίας. Μη επαρκής πρόληψη δασοπροστασίας. Μη επαρκή μέσα πυρόσβεσης. Θανατηφόρες πτώσεις αρχαίων καναντέρ. Εκατομμύρια στρέμματα καμένης γης. Πλημμύρες και καταποντισμοί. Άγνωστος αριθμός νεκρών. Εκκενώσεις οικισμών μέσω του 112. Ναζί οπαδοί από το εξωτερικό διασχίζουν ολόκληρη τη χώρα, εν γνώση της Ελληνικής Αστυνομίας, με σκοπό να δολοφονήσουν, σκοπό τον οποίο κατάφεραν με την «διακριτική παρακολούθηση» της ΕΛ.ΑΣ.. Ακροδεξιοί πολιτοφύλακες (κυρίως, αλλά όχι μόνο, στον Έβρο), τα σύγχρονα τάγματα εφόδου, άλλοτε με την ανοχή και άλλοτε με την σύμπραξη της Ελληνικής Αστυνομίας, βγαίνουν με πιστόλια, μαχαίρια, κοντάρια και οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο, με πρόφαση την προφύλαξη των περιοχών τους από εμπρηστές. Στήνουν πογκρόμ και επιτίθενται σε οποιοδήποτε άτομο που δεν  τους μοιάζει με Έλληνα, με αποτέλεσμα να έχουμε απαγωγές, ξυλοδαρμούς, δολοφονίες μεταναστών, ακόμη και συλλήψεις ατόμων για εμπρησμό, με ανύπαρκτα στοιχεία, πάρα μόνο τον λόγο των φασιστοειδών.

Το σήμερα δεν διαφέρει πολύ από την πραγματικότητα του 2013, από την πραγματικότητα της Χρυσής Αυγής και των ταγμάτων εφόδου. Οι δολοφονίες της Πύλου, οι νεκροί μετανάστες από τις φωτιές στον Έβρο, οι συνεχείς επαναπροωθήσεις, οι καταδιώξεις και οι θάνατοι μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα είναι η πραγματικότητα του 2023. Το ελληνικό κράτος δεν χρειάζεται μια Χρυσή Αυγή για να εξοντώσει τα μεταναστά, μεριμνά και το ίδιο ανελλιπώς για αυτό. Διεξάγει πόλεμο εναντίον τους και βρίσκει συνεχώς καινούργιους τρόπους για τον αφανισμό τους. Πρόσφατο παράδειγμα η μουλωχτή εκκένωση καμπ που διαμένουν πρόσφυγες στο Κουτσόχερο για να μείνουν εκεί οι πλημμυροπαθείς. Πετάνε 900 πρόσφυγες/ισσες/α που διέμεναν και εργαζόντουσαν εκεί για να τους μεταφέρουν σε άλλες δομές που γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι είναι υπερπλήρεις και σε άθλια κατάσταση. Η βασική διαφορά με το 2013 είναι ότι δεν αντιμετωπίζουμε οργανωμένα φασιστικά μορφώματα. Τα φασιστάκια βρίσκονται σε μια κατάσταση αποδιοργάνωσης, ακέφαλα και διάχυτα στην κοινωνία.

Παράλληλα με  την διάχυση του ρατσιστικού δηλητηρίου μέσω ψευδών ειδήσεων και ψεύτικων «στοιχείων», το κράτος προσπαθεί να πριμοδοτήσει τις ακροδεξιές του συμμορίες για να ξαναβγούν στο προσκήνιο, να κάνουν επιθέσεις σε μετανάστες, σε queer, στον κόσμο που αγωνίζεται απέναντι στην συνεχόμενη υποτίμηση των ζωών μας και στις εστίες αγώνα. Η ρίψη ευθυνών στα πιο καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας είναι ένας ακόμα τρόπος αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής, εφευρίσκοντας “εχθρούς” για να ξεσπούν εκεί οι καταπιεσμένοι, αποπροσανατολίζοντας από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Τα εθνικιστικά/φασιστικά/ναζιστικά μορφώματα και κόμματα είναι άρτια συνδεδεμένα με τις πλέον σκληρές, νεοφιλελεύθερες, καπιταλιστικές πολιτικές, βάζοντας είτε σαν κυβερνήσεις, είτε σαν κοινοβουλευτικά κόμματα, είτε σαν κοινωνική βάση, πλάτη για την ψήφιση των πιο αντιδραστικών και σκληρών ταξικών νομοσχεδίων.

Ο φασισμός δεν αποτελεί εν τέλει μια ανώμαλη παρέκκλιση σε ένα κατά τα άλλα δίκαιο σύστημα, αλλά την ίδια την βαρβαρότητά του στην πιο ξεκάθαρη μορφή της. Επανέρχεται σαν «πολιτικό κίνημα» στο προσκήνιο λαμβάνοντας μαζικά χαρακτηριστικά. Οι αγωνιζόμενοι/ες/α συνολικά οφείλουμε να αναπτύξουμε και να μαζικοποιήσουμε τα εργαλεία και τη συνείδηση για να συντρίψουμε το φασισμό, τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Διδασκόμενοι από την ιστορική παράδοση των αγωνιστών/τριών, αναγνωρίζουμε την ανάγκη ενός αντιφασιστικού πόλου που δεν θα αφήνει σπιθαμή γης στους φασίστες. Αναγνωρίζουμε πως η μόνη προοπτική είναι η συνολική πάλη ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, ενάντια στον καπιταλισμό που φέρει στο εσωτερικό του συνολικά τις αιτίες για τη δημιουργία ενός κόσμου εκμετάλλευσης και βίας.

«Σήμερα, θα βρεθούμε και πάλι στο δρόμο, χωρίς ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Ο φασισμός είναι πράξεις και σκέψεις, σε τελική ανάλυση τάσεις διαμόρφωσης των κοινωνικών σχέσεων, που εκπορεύονται από το κράτος και τις καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης· είναι μια ιστορική διαδικασία διαρκώς παρούσα στις καπιταλιστικές κοινωνίες. Φασιστική κοινωνία δεν είναι εκείνη της οποίας όλα τα μέλη έχουν προσχωρήσει στη λατρεία του Αδόλφου. Φασιστική κοινωνία είναι εκείνη που δεν μπορεί συλλογικά να εντοπίσει και να περιγράψει τον φασισμό της, συνεπώς δεν μπορεί να πολεμήσει τον φασισμό της. Απέναντι σε όλα αυτά προτάσσουμε το μαχητικό αντιφασισμό που δεν έχει καμία σχέση με ασκήσεις νομιμοφροσύνης, δε χωράει σε δημοκρατικές φιέστες με επικήδειους, σε προσχήματα ανθρωπισμού, σε τηλεοπτικά πανηγύρια. Ξεπερνά την ανάθεση, τη θεσμική διαμεσολάβηση, τον δήθεν καθεστωτικό «αντιφασισμό». Ο αντιφασισμός είναι οργανικό κομμάτι του καθημερινού αγώνα ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό του κράτους, ενάντια στον πολιτισμό του φόβου, ενάντια στην κατάντια του ρατσισμού, του εθνικισμού, του σεξισμού.»

Είμαστε όλοι μετανάστες στον κόσμο των εξουσιαστών

Να στήσουμε αναχώματα απέναντι στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού

Ο φασισμός τσακίζεται στον δρόμο, δε φυλακίζεται

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ
Πέντε χρόνια συμπληρώνονται από την εν ψυχρώ δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, της
Zackie Oh! στο κέντρο της Αθήνας μέρα μεσημέρι. Πέντε χρόνια μετά και η οργή μας όχι μόνο
δεν έχει σβήσει, αλλά ξεχειλίζει. Η Zackie δολοφονήθηκε σε κοινή θέα, με κλωτσιές από
νοικοκυραίους, μπάτσους και νοσηλευτές. Ο Ζακ δολοφονήθηκε ξανά μπροστά στις οθόνες
της κοινωνίας του θεάματος, της κοινωνίας που προτρέχει να ξεπλύνει τους δολοφόνους του,
της κοινωνίας που ενεργοποιεί όλα τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της, απέναντι σε ότι
θεωρεί πως είναι παράταιρο στην κανονικότητά της και δεν χωράει στα καλούπια της.
Η έκδοση της δικαστικής απόφασης αθωώνει τους μπάτσους και τους νοσηλευτές, ενώ ρίχνει
στα μαλακά τον καταστηματάρχη και τον μεσίτη. Τα κίνητρα του θύτη που είναι συνδεδεμένα
με την έμφυλη ταυτότητα του Ζακ, σαφώς δεν αναγνωρίστηκαν στην δολοφονία του. Αυτή η
απόφαση δε μας σοκάρει, δεν περιμένουμε τίποτα από την αστική δικαιοσύνη που ξέρει μόνο
να υπερασπίζεται τους προνομιούχους και τους καταπιεστές, τους βιαστές και τους
γυναικοκτόνους.
Ο Ζακ με όλες του τις ταυτότητες ασκούσε κριτική και πήγαινε ενάντια στην κυρίαρχη
κουλτούρα. Gay, φεμινιστής, drag queen, οροθετικός, πολιτική ακτιβίστρια, αντιφασίστας
με γκλίτερ, ένα άτομο που είχε δει και είχε αντιμετωπίσει όλο τον οχετό της κανιβαλιστικής
κοινωνίας που ζούμε, αλλά ήταν εκεί και πάλευε για όλα μας. Μια κοινωνία που ορίζει το
φύλο με βάση την δυαδικότητα (άνδρας-γυναίκα) και αποδίδει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά
και ρόλους που το κάθε φύλο οφείλει να ακολουθήσει, που αποδέχεται ως κανονικό μόνο
την straight σεξουαλικότητα, δεν έχει χώρο για τους Ζακ αυτού του κόσμου. Όπως η Άννα,
τρανς γυναίκα μετανάστρια, που δεν μετράει η ζωή της στην κοινωνία αυτή. Όπως ο Αντώνης
που δεν ήταν αρκετά “κανονικός” για να του επιτρέψουν να περάσει τον καταπέλτη του
πλοίου. Όπως η Δήμητρα της Λέσβου που έπρεπε να θέλει να ζήσει μια άλλη ζωή και να
υποδυθεί τον σωστό ρόλο που της απέδωσε η κοινωνία. Αυτοί που σκοτώνουν τους Ζακ αυτού
του κόσμου, είναι τα ίδια άτομα που μένουν απαθή και αμέτοχα απέναντι στην
κανονικοποιημένη βία της κοινωνίας απέναντι στα στιγματισμένα σώματα, στους
υποστηρικτές των δολοφόνων, που δεν διστάζουν να κατασκευάσουν τα πιο χυδαία ψέματα
για να κρύψουν την σάπια αλήθεια τους.
Όσα πεζοδρόμια με αίμα και αν ξεπλύνουν, όσοι μπάτσοι και αν παραταχθούν, όσες
δικαστικές αποφάσεις κι αν πάρουν αθωώνοντας και ξεπλένοντας βιαστές και δολοφόνους,
η αλήθεια είναι μια και γράφεται στους δρόμους. Η κανονικότητα σας μας αηδιάζει, μας
γεμίζει οργή και ανάγκη για αντεπίθεση. Στεκόμαστε αλληλέγγυα σε μετανάστ(ρι)ες, τρανς
άτομα, σεξεργάτριες, φτωχούς, άστεγα, άνεργους, οροθετικούς και σε οποιοδήποτε
καταπιεζόμενο πλάσμα. Αγωνιζόμαστε πολύπλευρα και πολύμορφα ενάντια σε ότι μας
καταπιέζει, πειθαρχεί τα σώματα μας και μας περιορίζει.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ- ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΡΟΘΕΤΙΚΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ QUEERΦΟΒΙΚΟΙ
ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ – ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ
ΜΠΑΤΣΟΙ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΣΕΞΙΣΤΕΣ ΣΤΟ ΠΙΟ ΒΑΘΥ ΧΑΝΤΑΚΙ – ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΙ
ΚΑΝΑΤΕ ΣΤΗΝ ZACKIE
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ