Να συντρίψουμε το φασισμό στις συνειδήσεις και στην καθημερινότητα.
Στις 18/09 συμπληρώνονται πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Π. Φύσσα στο Κερατσίνι από τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Η δολοφονία αυτή – όπως και η δολοφονία του Σ. Λουκμάν στις 13 Γενάρη του 2013- αποτελούν στιγμές κορύφωσης μιας αιματηρής περιόδου που χαρακτηριζόταν από πογκρόμ σε μετανάστες, επιθέσεις σε στέκια, καταλήψεις, αυτοοργανωμένους χώρους και σε όποιον/α αγωνίζεται. Τα θρασύδειλα ακροδεξιά κατακάθια χωρίς την πλήρη στήριξη του κράτους δεν θα μπορούσαν να λάβουν χώρο στο δημόσιο πεδίο, να παλεύουν για τον εκφασισμό της κοινωνίας, να τρομοκρατούν και να καταστέλλουν όποιους/ες αντιστέκονται. Αυτό γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο και μέσα από τη δίκη της Χ.Α., όπου για ακόμα μια φορά φανερώνεται πως οι μπάτσοι συγκάλυψαν τους φασίστες κατά τη δολοφονία του Φύσσα.
Πέντε χρόνια μετά και η δίκη της Χ.Α. συνεχίζεται. Μια δίκη παρωδία, δεδομένου πως ο φασισμός παίρνει σάρκα και οστά από το ίδιο το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα το οποίο εξυπηρετεί. Οι τότε κρατικοί διαχειριστές ( Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ.), οι οποίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με την κοινωνική οργή, στην προσπάθεια τους να την διαχειριστούν δεν τους έμενε άλλη λύση από το να ασκήσουν διώξεις στο παρακρατικό δεκανίκι τους. Με αυτό τον τρόπο προσπάθησαν να μετατραπούν από το χέρι που ταΐζει το φασισμό σε εγγυητή της “δημοκρατικής ομαλότητας”, αποπροσανατολίζοντας από την άρρηκτη σχέση που έχει το κράτος με τις φασιστικές και παρακρατικές συμμορίες ( βλέπε Μπαλτάκο).
Από το ξέσπασμα της παγκόσμια καπιταλιστικής κρίσης γίνεται ξεκάθαρο πως οι ντόπιοι κρατικοί διαχειριστές δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από εντολοδόχοι των εκπροσώπων του καπιταλιστικού συστήματος. Και ενώ η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ αναφέρεται συχνά με το πρόσημο της “αριστερής”, πολώνοντας την κοινή γνώμη απέναντι από τις προηγούμενες δεξιές κυβερνήσεις, η πραγματικότητα δείχνει άκρως διαφορετική. Δείχνει ξεκάθαρα πως έχει υιοθετήσει ολοκληρωμένα την πολιτική της αφαίμαξης των καταπιεσμένων από τους δεξιούς προκατόχους της. Η αντιμεταναστευτική πολιτική ( στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, καταδιώξεις και θάνατοι στα σύνορα, απελάσεις, ξυλοδαρμοί, ταπεινώσεις και βασανιστήρια), η εδραίωση ενός εργασιακού μεσαίωνα με πλήθος αντεργατικών μέτρων, οι εξοντωτικές ποινές και η εκδικητική στάση μέσα στις φυλακές ενάντια σε όσους αγωνίζονται, η άγρια καταστολή σε όσους συμμετέχουν σε διαδηλώσεις επιβεβαιώνουν ξεκάθαρα τα λεγόμενα του Τσίπρα πριν αναλάβει την εξουσία, πως “το κράτος έχει συνέχεια”.
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με μπόλικα επικοινωνιακά κόλπα ανακοίνωσε το τέλος των μνημονίων στις 21 Αυγούστου. Τα παραμύθια σχετικά με το τέλος της λιτότητας έρχονται και αυτά σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα, αφού η ίδια πολιτική της υποτίμησης των ζωών μας, της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης, της φτωχοποίησης του λαού, της κοινωνικής ερημοποίησης, της φοροεπιδρομής με ταυτόχρονη μείωση των κοινωνικών δαπανών που πλήττει τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της εξυπηρέτησης των επιχειρηματικών συμφερόντων θα συνεχιστεί. Κανένα μνημόνιο δεν τέλειωσε, αφού οι χιλιάδες εφαρμοστικοί νόμοι και τα σωρευμένα αντιλαϊκά μέτρα που πέρασαν από το 2010 ως σήμερα παραμένουν σε πλήρη ισχύ. Μέσα στο κλίμα αυτό όμως η σημερινή κυβέρνηση βασίζεται στο να εδραιώσει τη θέση της ως ο εγγυητής της “δημοκρατικής ομαλότητας”, της “οικονομικής σταθερότητας” και της “ανάπτυξης”. Παράλληλα, η σκακιέρα των γεωπολιτικών συσχετισμών στα Βαλκάνια αλλάζει, αναβαθμίζοντας τον γεωστρατηγικό ρόλο του Ελληνικού κράτους. Ο γεωστρατηγικός ρόλος όμως του Ελληνικού κράτους περνάει από την εξάρτηση αυτού από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ( προφανώς η επιλογή της τιμώμενης χώρας στη Δ.Ε.Θ. δεν ήταν τυχαία). Το Ελληνικό κράτος δεν μπορεί να έχει αυτόνομη ατζέντα εξωτερικής πολιτικής, όχι γιατί δεν είναι ιμπεριαλιστικό, αλλά γιατί δεν έχει την οικονομική και στρατιωτική εξουσία άλλων, πιο προηγμένων καπιταλιστικά, κρατών. Επομένως για να παίξει το ρόλο που του αρμόζει, έχουμε την επέκταση και την αναβάθμιση των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων, την αύξηση των κρατικών δαπανών για νατοϊκές δαπάνες, την εισροή αμερικανικών κεφαλαίων και τις συμφωνίες γύρω από τους αγωγούς ενέργειας, την ελληνική συμβολή στην αμερικανονατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων μέσα από τη συμφωνία των Πρεσπών.
Η Μακεδονία είναι μία και είναι νατοϊκή. Το αντικυβερνητικό επίχρισμα των συλλαλητηρίων μίσους είναι στάχτη στα μάτια, αφού στην πράξη είναι η καλύτερη ευκαιρία του κράτους για να πριμοδοτήσει τις ακροδεξιές του συμμορίες για να ξαναβγούν στο προσκήνιο, να κάνουν επιθέσεις σε μετανάστες, ομοφυλόφιλους, στον κόσμο που αγωνίζεται απέναντι στην συνεχόμενη υποτίμηση των ζωών μας και σε εστίες αγώνα. Τα μακεδονικά συλλαλητήρια είναι ένας ακόμα τρόπος αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής, εφευρίσκοντας “εχθρούς” για να ξεσπούν εκεί οι καταπιεσμένοι, αποπροσανατολίζοντας από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Τα εθνικιστικά/φασιστικά/ναζιστικά μορφώματα και κόμματα είναι άρτια συνδεδεμένα με τις πλέον σκληρές , νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές πολιτικές, βάζοντας είτε σαν κυβερνήσεις, είτε σαν κοινοβουλευτικά κόμματα, είτε σαν κοινωνική βάση πλάτη για τη ψήφιση των πιο αντιδραστικών και σκληρών ταξικών νομοσχεδίων.
Ο φασισμός δεν αποτελεί εν τέλει μια ανώμαλη παρέκκλιση σε ένα κατά τα άλλα δίκαιο σύστημα, αλλά η ίδια η βαρβαρότητά του στην πιο ξεκάθαρη μορφή της. Επανέρχεται σαν “πολιτικό κίνημα” στο προσκήνιο λαμβάνοντας μαζικά χαρακτηριστικά. Οι αγωνιζόμενοι/ες συνολικά οφείλουμε να αναπτύξουμε και να μαζικοποιήσουμε τα εργαλεία και τη συνείδηση για να συντρίψουμε το φασισμό, τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Διδασκόμενοι από την ιστορική παράδοση των αγωνιστών/τριών, αναγνωρίζουμε την ανάγκη ενός αντιφασιστικού πόλου που δεν θα αφήνει σπιθαμή γης στους φασίστες. Αναγνωρίζουμε πως η μόνη προοπτική είναι η συνολική πάλη ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, ενάντια στον καπιταλισμό που φέρει στο εσωτερικό του συνολικά τις αιτίες για τη δημιουργία ενός κόσμου εκμετάλλευσης και βίας.
Και όπως λέγαμε και πέρυσι… “Σήμερα, θα βρεθούμε και πάλι στο δρόμο, χωρίς ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Ο φασισμός είναι πράζεις και σκέψεις, σε τελική ανάλυση τάσεις διαμόρφωσης των κοινωνικών σχέσεων, που εκπορεύονται από το κράτος και τις καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης· είναι μια ιστορική διαδικασία διαρκώς παρούσα στις καπιταλιστικές κοινωνίες. Φασιστική κοινωνία δεν είναι εκείνη της οποίας όλα τα μέλη έχουν προσχωρήσει στη λατρεία του Αδόλφου. Φασιστική κοινωνία είναι εκείνη που δεν μπορεί συλλογικά να εντοπίσει και να περιγράψει τον φασισμό της, συνεπώς δεν μπορεί να πολεμήσει τον φασισμό της. Από το 1990 και μετά, η ελληνική κοινωνία είναι όλο και περισσότερο μια φασιστική κοινωνία Απέναντι σε όλα αυτά προτάσσουμε το μαχητικό αντιφασισμό που δεν έχει καμία σχέση με ασκήσεις νομιμοφροσύνης, δε χωράει σε δημοκρατικές φιέστες με επικήδειους, σε προσχήματα ανθρωπισμού, σε τηλεοπτικά πανηγύρια. Ξεπερνά την ανάθεση, τη θεσμική διαμεσολάβηση,τ ον δήθεν καθεστωτικό “αντιφασισμό”. Ο αντιφασισμός είναι οργανικό κομμάτι του καθημερινού αγώνα ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό του κράτους, ενάντια στον πολιτισμό του φόβου, ενάντια στην κατάντια του ρατσισμού, του εθνικισμού, του σεξισμού.”
Να στήσουμε αναχώματα απέναντι στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Ο φασισμός τσακίζεται στον δρόμο, δεν φυλακίζεται
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΞΑΝΘΗΣ