Όσοι επιλέγουν να αγωνιστούν εκτός των ορίων της αστικής νομιμότητας αντιμετωπίζουν την επίθεση του κράτους και των μηχανισμών του, στην πιο ωμή τους μορφή.
Τόσο μέσα από τα συστημικά Μ.Μ.Ε. που αναπαράγουν μια πλήρως κενού νοήματος τρομοϋστερία όσο και μέσα στις δικαστικές αίθουσες, στις οποίες η δίκη διεξάγεται σε καθεστώς ιδιώνυμου, γίνεται μια ατελείωτη προσπάθεια αποπολιτικοποίησης του αγώνα τους. Το “ατελείωτη” φαίνεται πιο ξεκάθαρα γιατί αυτή η προσπάθεια δεν σταματάει όταν τελειώσουν τα δικαστήρια και τους αναγγελθεί η ποινή. Συνεχίζεται κάθε φορά που πέφτουν στα χέρια της “ανεξάρτητης” αρχής της Δικαιοσύνης. Κάθε φορά δηλαδή που περνάνε από το Συμβούλιο Φυλακής για την χορήγηση άδειας. Και ενώ αποτελεί μέρος του Σωφρονιστικού Κώδικα η χορήγηση αδειών σε κρατούμενους, το Συμβούλιο Φυλακής καταφέρνει να ξαναδικάζει κρατούμενους με πολιτικά κίνητρα, στην συγκεκριμένη περίπτωση με στόχο την μεταμέλεια και την αποκήρυξη του ένοπλου αγώνα. Για να ακριβολογούμε όμως, με βάση τον νόμο του Δένδια το 2009, ο εισαγγελέας του συμβουλίου έχει το δικαίωμα να ασκήσει βέτο, με αποτέλεσμα στην ουσία να περνάει μόνο από τα χεράκια του η απόφαση αυτής της ιδιόμορφης δίκης. Με βάση αυτά τα νομικίστικα παραθυράκια ο Δ. Κουφοντίνας δεν έπαιρνε την άδεια για την οποία πληρούσε τις προϋποθέσεις για 8 χρόνια. Μετά από όλα αυτά όμως, οι εκπρόσωποι του αστικού κράτους που εφάρμοσαν το νόμο δέχτηκαν άμεση απάντηση από το βαθύ κράτος, αφού και οι δύο εισαγγελείς που ήταν στην επιτροπή για την άδεια (Σαββαΐδης το Νοέμβριο του 2017 και Σπηλιώτης το Φεβρουάριο του 2018) βρέθηκαν αντιμέτωποι με πειθαρχικές διώξεις ( από την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου), κάνοντας ακόμα πιο ξεκάθαρο το πολιτικό-δικαστικό σύστημα που λειτουργεί εξοντωτικά απέναντί του.
Όποιες αντεγκλήσεις υπάρχουν στο εσωτερικό του δικαστικού μηχανισμού του κράτους λόγω αντικρουόμενων συμφερόντων, μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Αυτό που στεκόμαστε εμείς, είναι ότι ο Δ. Κουφοντίνας έβαλε για τρίτη φορά το σώμα του ως οδόφραγμα για να αντιμετωπίσει την εκδικητικότητα του κράτους, διεκδικώντας τα αυτονόητα. Και για αυτό στηρίξαμε την παρέμβαση που έγινε από πρωτοβουλία του Πέλοτο στο Δικαστικό Μέγαρο Ξάνθης με πανό και συνθήματα, την Τετάρτη στις 13/6. Και ενώ η απεργία πείνας έχει λήξει αφού ικανοποιήθηκε το αίτημα της χορήγησης άδειας, η μνήμη μας δεν είναι σκουπίδι. Δεν ξεχνάμε την εξόντωσή του από το Συμβούλιο Φυλακής, το οποίο όσο διαρκούσε η απεργία πείνας χορηγούσε άδεια σε άλλους, μεταξύ αυτών και πολιτικούς, κρατούμενους. Δεν ξεχνάμε τον Στ. Κοντονή που σε δηλώσεις του υποκρινόταν πως δεν είχε ιδέα για το καθεστώς εξαίρεσης που είχε επιβληθεί, με στόχο να παρατείνει το βασανιστήριο της απεργίας πείνας. Δεν ξεχνάμε το εισαγγελικό βέτο που ακόμα υπάρχει για τη χορήγηση άδειας, το οποίο δημιουργεί καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς αντιπάλους του κράτους. Δεν ξεχνάμε γιατί δεν είναι υπόθεση μόνο δική τους, αλλά και όσων αγωνίζονται καθημερινά. Απέναντι στον φόβο, την παραίτηση, την μοιρολατρία και το εμπόριο ελπίδας, απαντάμε με αγώνες. Ραντεβού στους δρόμους.
Εσείς από τα κάγκελα και εμείς από τους δρόμους, μαζί θα καταλύσουμε το κράτος και τους νόμους.
Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης