ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΣΕ ΚΑΛΠΕΣ
ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ!
Βρισκόμαστε σε μία περίοδο όπου η πολιτική και οικονομική ελίτ οξύνει τον πόλεμο που έχει κηρύξει εναντίων των από τα κάτω, συνεχίζοντας τη ληστρική επίθεση στις ζωές μας, την εργασιακή εκμετάλλευση και την εκστρατεία εγκαθίδρυσης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Το κράτος πρόνοιας έχει πεθάνει, το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού πέφτει, οι τιμές των βασικών αγαθών έχουν εκτοξευτεί και το χρηματιστήριο ενέργειας γεμίζει τις τσέπες των ισχυρών, τη στιγμή που το ποσοστό των ανθρώπων που ζει στα όρια της φτώχειας αυξάνεται δραματικά. Το κράτος, εφαρμόζοντας μια ψηφοθηρική-επιδοματική πολιτική για κλάματα, προσπαθεί να πείσει μια εξαθλιωμένη και φτωχοποιημένη κοινωνική βάση πως, ως στωικός γονέας, νοιάζεται και στηρίζει «όσο μπορεί» τους ευάλωτους της κοινωνίας, χωρίς όμως να βάζει φρένο στην αισχροκέρδεια και τις ανατιμήσεις που προστατεύουν τα κέρδη των ισχυρών. Ο αποπροσανατολισμός μας σχετικά με το ποιος φταίει, η οχύρωση πίσω από το φόβο, η μετάθεση της ευθύνης «στους άλλους», η «ελπίδα» μέσω των εκλογών, κάνει τους εξουσιαστές και τα αφεντικά μας να γελάνε εις βάρος μας!
Η αντιφατικότητα τού όρου αστική δημοκρατία γίνεται εύκολα αντιληπτή, αν αναλογιστούμε ότι τα συμφέροντα της τάξης των καπιταλιστών -τα οποία αυτή προωθεί- έρχονται σε σύγκρουση μ’ αυτά των περισσοτέρων, δηλαδή του εργαζόμενου λαού. Οι αντεργατικοί νόμοι, η ελαστικοποίηση της εργασίας, η ποινικοποίηση του συνδικαλισμού και της απεργίας, ο περιορισμός των διαδηλώσεων και η κατάφωρη κατάχρηση εξουσίας από μεριάς κρατικών μηχανισμών, είναι μερικά από τα όπλα του κράτους για να επιβάλλει τη δικτατορία του κεφαλαίου. Ο φόβος και η κρατική τρομοκρατία αποτελεί το “ιερό Ευαγγέλιο” των σαδιστών κανίβαλων της εξουσίας απέναντι σε ένα μέρος της κοινωνίας που σκέφτεται να σηκώσει το κεφάλι. Η καταστολή αυτή αντανακλά και τις νέες εργασιακές συνθήκες που οραματίζονται οι νεοφιλελεύθεροι ρομποτιστές: εργάτες φθηνοί, ευέλικτοι, χωρίς δικαιώματα, πειθαρχημένοι, φυλακισμένοι. Οι κανιβαλικές διαθέσεις τους φάνηκαν με τον τρόπο με τον οποίο διαφημίζουν τα κυβερνητικά στελέχη τα χτυπήματα σε αγωνιστές κρατούμενους, τις φυλακές τύπου-Γ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις σκούπες μεταναστών στα κέντρα των μητροπόλεων.
Πάντα πιστοί ακόλουθοι στις επιταγές των αφεντικών, τα φασιστοειδή αποτελούν κι αυτά κομμάτι απ’το ψηφιδωτό του συστήματος. Ο φασισμός δεν αποτελεί μια ανώμαλη παρέκκλιση σε ένα κατά τα άλλα δίκαιο σύστημα, αλλά είναι η ίδια η βαρβαρότητά του στην πιο ξεκάθαρη μορφή της. Επανέρχεται σαν “πολιτικό κίνημα” στο προσκήνιο λαμβάνοντας μαζικά χαρακτηριστικά. Φασιστική κοινωνία είναι εκείνη που δεν μπορεί συλλογικά να εντοπίσει και να περιγράψει τον φασισμό της, συνεπώς δεν μπορεί να πολεμήσει τον φασισμό της και τις διάφορες εκφάνσεις που αυτός λαμβάνει. Πως άλλωστε θα αποκτούσε πάλι υποστηρικτές το φασιστικό κόμμα του καταδικασμένου νεοναζί Ηλία Κασιδιάρη, μετά την περιβόητη καταδίκη της χρυσής αυγής? Ο φασισμός πατάει πάνω στο υπάρχον πλαίσιο ενός καπιταλιστικού συστήματος που σαπίζει. Πέραν της φτώχειας και της κοινωνικής εξαθλίωσης, ο φασισμός βρίσκει έδαφος στον κοινωνικό κανιβαλισμό, στις ρατσιστικές και σεξιστικές πολιτικές, στις καθημερινές πρακτικές εκείνων που χρησιμοποιούν τα προνόμιά τους για να καταπιέσουν, να εκμεταλλευτούν, να παραβιάσουν. Είτε μιλάμε για τη χούντα τον συνταγματαρχών, είτε για τα μισανθρωπικά πογκρόμ των χρυσαυγιτών και άλλων φασιστών σε μετανάστες, είτε για την γραβατωμένη ακροδεξιά που κατέχει ήδη ή επιδιώκει να κατακτήσει θέση στη βουλή η απάντηση είναι η ίδια και συνεχής : Αντιφασιστικός αγώνας σε πλατείες, σχολές, σχολεία, χώρους εργασίας για την εξάλειψη τέτοιων μορφωμάτων. Ο φασισμός τσακίζεται στον δρόμο, όχι στις αίθουσες δικαστηρίων και φυσικά όχι στις κάλπες.
Στατιστικά, οι εκλογές τροφοδοτούνται από ένα μικρό εκλογικό σώμα, αν λάβουμε υπόψη το ποσοστό της (κάθε φορά υπαρκτής) αποχής. Η δε κυβέρνηση τροφοδοτείται από ένα μικρότερο ποσοστό πολιτών που αποτελούν μειοψηφικό κομμάτι του συνόλου “κοινωνία”. Με απλά μαθηματικά, οι ξεφτιλισμένες αναφορές της Εξουσίας σε “θέληση του λαού/της κοινωνίας”, ή “λαϊκή εντολή” είναι κάτι που δεν πατάει σε καμία κοινωνική πραγματικότητα.
Οι εκλογές αποτελούν μηχανισμό αδρανοποίησης των ανθρώπων απ’το να συμμετέχουν ενεργά και να αποφασίζουν για τις ζωές τους και τα προβλήματά τους. Για την ακρίβεια καλλιεργούν την ψευδαίσθηση της συμμετοχής, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει ανάθεση αυτών των ζητημάτων σε άλλους. Λίγοι καταλήγουν να κυβερνούν και να αποφασίζουν για τις υποθέσεις των πολλών, την ίδια στιγμή που κανείς δεν είναι αρμόδιος ή “ειδικός” να γνωρίζει καλύτερα τα υλικά μας προβλήματα απο ό,τι εμείς οι ίδιοι, οι “απο τα κάτω”.
Ως αναρχικοί-αντιεξουσιαστές προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και τις οριζόντιες διαδικασίες, τους αδιαμεσολάβητους/ακηδεμόνευτους αγώνες, την αντιιεραρχία και την αλληλεγγύη σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας μας. Δηλαδή τη διαχείριση των αγώνων, και των ζωών μας από εμάς τους ίδιους, έξω από ηγέτες, πρωτοπορίες, εξουσιαστές, κόμματα. Προτάσσουμε την οικειοποίηση των μέσων για να αποφασίζουμε και να καλύπτουμε τις πολιτικές και υλικές μας ανάγκες (από συνελεύσεις σε γειτονιές, μέχρι οικειοποίηση μέσων παραγωγής και δημόσιου χώρου). Όμως η διαδικασία λήψης αποφάσεων που αντιπροτείνουμε δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα σε ενδοκαπιταλιστικό επίπεδο. Συνεπώς θεωρούμε ως απαραίτητη προϋπόθεση λειτουργίας της, την ύπαρξη μιας κοινωνίας η οποία λειτουργεί στα πλαίσια των αυτοοργανωμένων κοινοτήτων χωρίς να υπάρχει ίχνος ιεραρχικής δομής, μιας κοινωνίας που οι άνθρωποι δε θα εξουσιάζουν ούτε θα εξουσιάζονται. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με συνεχή αντικαθεστωτική δράση, αυτοοργανωμένη και απαλλαγμένη από ιεραρχικούς μηχανισμούς διαμεσολάβησης και αντιπροσώπευσης, ώστε να ανατραπεί το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης από τη βάση του και στα ερείπια ενός γκρεμισμένου κόσμου να οικοδομηθεί η κοινωνία των ανθρώπων και όχι του κεφαλαίου.
Η αποχή, από μόνη της, δεν είναι πράξη αντίστασης και πραγματικής ρήξης με το Υπάρχον, όταν δεν συνοδεύεται από ταυτόχρονη αυτοοργάνωση και δράση στο δρόμο, στα κινήματα, και στις καθημερινές ανάγκες . Απο εγχειρήματα κάλυψης αυτών των αναγκών έξω απ’τις εμπορευματικές σχέσεις που καλλιεργεί ο καπιταλισμός, μέχρι δομές αλληλεγγύης και κοινότητες αγώνα. Όταν η αποχή είναι πράξη εξέγερσης, τότε είναι εκλογική απεργία, πόλεμος στο υπάρχον.
ΣΑΜΠΟΤAΖ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣIΑ
ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΟΡΙΖΟΝΤΙΕΣ ΔΟΜΕΣ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΣΧΟΛΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ, ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Ο ΜΟΝΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩΘΕΣΜΙΚΟΣ
