Η δικαιοσύνη είναι ένοχη.
Η υπόθεση του Μάριου Σεϊσίδη.
Το Γενάρη του 2006 πραγματοποιήθηκε απαλλοτρίωση σε υποκατάστημα της Εθνικής τράπεζας στην Αθήνα, όπου τραυματίστηκε βαριά και συνελήφθη ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης. Τότε είναι που ξεκινάει η υπόθεση των “ληστών με τα μαύρα”, ένα όπως και εν τέλει προέκυψε, αστυνομικό-δικαστικό κατασκεύασμα που κρατάει μέχρι σήμερα. Η υπόθεση αυτή αποτελεί και την πρώτη εφαρμογή του αντιτρομοκρατικού νόμου 187Α ξεκάθαρα σε αναρχικούς, αφού μέσω αυτής διώχθηκαν άτομα για τις επιλογές τους , δηλαδή στο ότι ανήκαν στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό-αναρχικό χώρο. Η αντί-τρομοκρατική αμέσως ξεκίνησε ένα κυνηγητό ανθρώπων του φιλικού και συγγενικού περιβάλλοντος του Δημητράκη με αποτέλεσμα να στοχοποιηθούν ο Σίμος Σεϊσίδης, ο Γρηγόρης Τσιρώνης και ο Μάριος Σεϊσίδης δημοσιοποιώντας φωτογραφίες τους στα Μ. Μ. Ε. και έφτασε στο σημείο ακόμη να τους επικηρύξει για 600.000 ευρώ ( κάτι που δεν είχε το παραμικρό αποτέλεσμα). Οι δύο πρώτοι εν τέλει αθωώθηκαν όσον αφορά την υπόθεση και έτσι καταρρίφθηκαν τα σενάρια της αντιτρομοκρατικής που με τόσο στόμφο αναπαρήγαγαν οι ρουφιάνοι των Μ. Μ. Ε.. Ο Μάριος Σεϊσίδης , που μπροστά στην ήδη δρομολογημένη καταδίκη του από μίντια,μπάτσους και δικαστές επέλεξε την φυγοδικία για 11 χρόνια , συλλαμβάνεται τελικά το 2016 σε ένα τυπικό έλεγχο της τροχαίας. Ο κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους τότε δείχνοντας το πραγματικό του πρόσωπο, πρώτα ξυλοκοπεί τον σύντροφο για να του αποσπάσει dna και στη συνέχεια τον σέρνει σε μία δίκη όπου κανείς μάρτυρας κατηγορίας δεν τον αναγνώρισε και με μοναδικό στοιχείο ένα δείγμα dna που βρέθηκε 500 μέτρα από την τράπεζα. Εκεί οι εντεταλμένοι δικαστές του επιβάλλουν μια -σαφώς εκδικητικού χαρακτήρα- ποινή των 36 χρόνων κάθειρξης. Στις 6 Ιούνη θα πραγματοποιηθεί το εφετείο του Μάριου Σεϊσίδη.
Ο 187Α , πώς και γιατί καταστέλλει το κράτος.
Ο τρομονόμος 187Α αποτελεί από το 2004 που ψηφίστηκε το δυνατότερο χαρτί του κράτους ώστε να μπορεί να εξοντώσει όποιον/όποια επιλέξει να δράσει εναντίων του. Δηλαδή όποιον εχθρεύεται το σάπιο σύστημα που επιβάλλεται στις ζωές μας, ένα σύστημα κοινωνικό-οικονομικό που το μόνο που παράγει είναι εξαθλίωση, φτώχεια, πολέμους και συγκεντρωμένο πλούτο στα χέρια λίγων κυρίαρχων. Ο 187Α λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εργαλείο που δίνει την ευχέρεια στους μπάτσους της αντιτρομοκρατικής και εν τέλει στους δικαστές να καταδικάζουν ανθρώπους για αδικήματα που εντάσσονται στον ποινικό κώδικα με πολύ μεγαλύτερες ποινές. Σε δίκες που εξυπηρετούν πολιτικές στοχεύσεις της κυριαρχίας, με ενοχοποιητικά στοιχεία κατασκευασμένα και ασαφή , όπως δείγμα dna και ”ανώνυμα” τηλεφωνήματα και αποφάσεις εισαγγελέων που προκύπτουν από , χωρίς ενόρκους, δικαστήρια. Ο τρομονόμος όμως , αποτελεί και την ουσία της “αντί”-τρομοκρατικής- δηλαδή κατασταλτικής- πολιτικής του κράτους που στοχεύει πρώτα απ’ όλα στην εξόντωση των αγωνιστών-τριών με δύο τρόπους. Ο ένας είναι να δημιουργεί γύρω από τους αγωνιστές το προφίλ του τρομοκράτη, ότι δηλαδή δράσεις οι οποίες ξεφεύγουν από τα πλαίσια της αστικής νομιμότητας στοχεύουν πολίτες και όχι ότι επιτίθενται σε κρατικούς στόχους και στόχους μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Σ’ αυτό το “εγχείρημα” βέβαια δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα συστημικά μίντια με τη καθημερινή προπαγάνδα στις φυλλάδες και τα δελτία των 8. Ο άλλος είναι να τους φυλακίζει και να προσπαθεί να τους απομονώνει κιόλας μέσα στις ίδιες τις φυλακές. όπως έχει γίνει στο παρελθόν με τις φυλακές τύπου Γ, αλλά και πρόσφατα με την πρόταση αναθεώρησης του σωφρονιστικού κώδικα από την κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ.. Μια αναβάθμιση, με την οποία το υπουργείο δικαιοσύνης επιδιώκει να επαναφέρει τις φυλακές τύπου Γ, την κατάργηση των οποίων απαίτησαν και κατάφεραν οι κρατούμενοι με κινητοποιήσεις σε όλες τις φυλακές της χώρας και με τη μαζική απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων. Μ’ αυτήν την πολιτική το κράτος και οι διαχειριστές του για να επιβάλλουν τη κυριαρχία τους στοχοποιούν ολόκληρους πολιτικούς χώρους και κινήματα ( εκκενώσεις καταλήψεων, επιθέσεις σε πορείες και παρεμβάσεις) με τελικό σκοπό τον εκφοβισμό των καταπιεσμένων ώστε αυτοί να μην δρουν ενάντια τους και να μην αμφισβητούν την άσχημη πραγματικότητα που τους επιφυλάσσουν τα μνημόνια, η φτωχοποίηση και ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός.
Έτσι η καταστολή του κράτους και βέβαια δεν σταματάει ούτε στον Μάριο Σεϊσίδη ούτε και στον Τάσο Θεοφίλου τον οποίο η αστική δικαιοσύνη αφού αθώωσε ,τώρα τον ξαναδικάζει για τα ίδια αδικήματα, ύστερα από την έφεση που άσκησε ο Ιωάννης Αγγελής κατά της αθωωτικής απόφασης. Δεν σταματάει όμως ούτε στους αναρχικούς αγωνιστές, αλλά επεκτείνεται σε φιλικά ή συγγενικά τους πρόσωπα όπως βλέπουμε να συμβαίνει με την υπόθεση της Ηριάννας και του Περικλή, τους οποίους η “αντί”-τρομοκρατική διώκει με βάση τη προσωπική σχέση που έχουν με τον αναρχικό Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο που είχε κατηγορηθεί για ένταξη στην Σ. Π. Φ. αλλά έχει αθωωθεί αμετάκλητα. Ακόμη δεν γίνεται να μην αναφέρουμε τις διώξεις των αγωνιστών κατοίκων των Σκουριών που παλεύουν για το δικαίωμα στη ζωή σε ένα περιβάλλον που δεν θα έχουν καταστρέψει τα τρυπάνια των πολυεθνικών ή τις νέες διατάξεις που πέρασε η κατά τ΄ άλλα αριστερή κυβέρνηση, που ορίζουν τη τιμωρία όσων αντιστέκονται στις εξώσεις των λαϊκών κατοικιών. Έτσι λοιπόν η καταστολή, οι τρομονόμοι και οι αντιτρομοκρατικές βλέπουμε ότι δεν ήρθαν τυχαία , αλλά για να εξαλείψουν όποια μορφή αμφισβήτησης της κυριαρχίας και αντίστασης στην βαρβαρότητα του κεφαλαίου.
Από τη μεριά μας δεν έχουμε αυταπάτες ότι το κράτος θα σταματήσει να βρίσκει συνέχεια καινούρια όπλα για να επιτεθεί σε όποιον/όποια στέκεται απέναντί του. Όπως δεν έχουμε αυταπάτες ότι οι καταπιεσμένοι μπορούμε να βάλουμε αληθινούς φραγμούς στην περαιτέρω υποβάθμιση των ζωών μας και στη κυριαρχία του κεφαλαίου αν η αντίδρασή μας δεν ποικίλει στις μορφές της και στους στόχους της. Παρόλο που η υπόθεση του Μ. Σεϊσίδη είναι ένα αστυνομικό-δικαστικό κατασκεύασμα, όπως αναφέραμε παραπάνω, αναδεικνύει ταυτόχρονα την πρακτική της απαλλοτρίωσης ως μια μορφή επίθεσης σε καπιταλιστικά σύμβολα και δομές αλλά και αυτή της φυγοδικίας ως στάση αντίστασης ενός αγωνιστή για να προασπίσει την ζωή και την ελευθερία του. Δεν τρώμε το παραμύθι περί τρομοκρατών- αγωνιστών κι επίσης γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι από τα κάτω δεν έχουν να χάσουν τίποτα από μία απαλλοτρίωση τράπεζας ή από μια επίθεση σε κρατικούς στόχους. Γιατί τρομοκράτες και ληστές είναι τα κράτη, οι τράπεζες και οι καπιταλιστές, που καθημερινά πετάν κόσμο έξω από τα σπίτια τους και κλέβουν όλο και περισσότερο τις ζωές μας. Από τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, την ανεργία, τις δολοφονίες εργατών στο βωμό του κέρδους μέχρι την ενεργειακή λεηλασία του αγωγού TAP, από τις πετσοκομμένες συντάξεις και την ανύπαρκτη περίθαλψη μέχρι και τα ηλεκτρονικά εισιτήρια και τις μπάρες στα Μ. Μ. Μ.. Τασσόμαστε έμπρακτα δίπλα στους φυλακισμένους αγωνιστές αλλά και σε όσους-ες διώκονται από το κράτος επειδή βάζουν σώμα και ψυχή ως ανάχωμα στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΜΑΡΙΟ ΣΕΙΣΙΔΗ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ 6 ΙΟΥΝΗ.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ.
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΞΑΝΘΗΣ
stekiksanthis.squat.gr