Από τις αρχές του καλοκαιριού, μετά το ξέσπασμα του πολέμου στη Συρία, εμφανίστηκε μια έντονη μεταναστευτική ροή προς τη δύση, της οποίας πρώτος σταθμός θα αποτελούσε η Ελλάδα λόγω της θέσης της στον παγκόσμιο χάρτη. Έτσι, οικογένειες νέοι και μεγάλοι άνθρωποι προς αναζήτηση ζωής ξεκινούν ένα οδοιπορικό θανάτου, ερχόμενοι αντιμέτωποι με εν ψυχρώ δολοφονίες, πνιγμούς, εξευτελισμό και κάθε είδους εκμετάλλευση.
Η αντιμετώπιση των μεταναστών ποικίλλει. Από τη μια άρχισαν να εκδηλώνονται κινήματα αλληλεγγύης στους μετανάστες ανά την Ευρώπη αλλά και εντός Ελλάδας με συμμετοχή από πολιτικές οργανώσεις, κόσμο του γηπέδου αλλά και μεμονωμένους ανθρώπους, στήνοντας διάφορες δομές στήριξης (συλλογή υλικών αγαθών, καταλήψεις στέγης, οργανώσεις πορειών και συγκεντρώσεων αλληλεγγύης). Από την άλλη είδαμε ανθρωπιστικές οργανώσεις, δημοσιογράφους, ΜΚΟ να «ευαισθητοποιούνται» και να προβάλλουν το αντίστοιχο προφίλ. Παράλληλα απορροφούν ευρωπαϊκά κονδύλια, θολώνοντας την πραγματικότητα της πολιτικής διαχείρισης, ενώ λειτουργούν αποσυμπιεστικά και βοηθητικά προς το κράτος αποκρύπτοντας συνειδητά τους λόγους που οδήγησαν στη μετανάστευση και το ρόλο των κρατών (υποδοχής ειδικότερα) σ’ αυτό.
Φυσικά όπως προαναφέραμε η σαπίλα της ελληνικής κοινωνίας βγήκε δυναμικά στη φόρα (όχι ότι είχε κρυφτεί ποτέ) βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος να εκφραστεί και να πράξει όπως ορίζει η συνείδησή της και ο ρόλος της στο κοινωνικό πεδίο. Οι μετανάστες λοιπόν, αφού ληστεύτηκαν από τους λαθρεμπόρους, ήρθαν αντιμέτωποι με δολοφονίες και επιθέσεις από μπάτσους και λιμενόμπατσους σε στεριά και θάλασσα. Την ίδια στιγμή τα ΜΜΕ είτε προβάλλουν ένα στείρο ανθρωπισμό είτε μαζί με φασίστες αραδιάζουν μισάνθρωπα ρατσιστικά λογίδρια κάνοντας λόγο για υγειονομική απειλή ή φανατικούς τζιχαντιστές. Οι δεύτεροι ζητούν την επίλυση του κατά τ’ άλλα προβλήματος με απέλαση ακόμη και με εξόντωση των μεταναστών. Ήταν πολλοί και εκείνοι που είδαν μια ευκαιρία να εμφανίζεται για να πλουτίσουν από την ταλαιπωρία και τον βασανισμό άλλων. Ταρίφες χρεώνουν 100ε το κεφάλι για απλές μετακινήσεις στα νησιά, διάφοροι καταστηματάρχες και έμποροι υπερτιμολογούν τροφή νερό και στοιχειώδη ένδυση δημιουργώντας μια νέα τάξη στη κοινωνία, αυτή των νεομαυραγοριτών. Όλοι οι παραπάνω ήταν εκεί για να υπενθυμίσουν στους μετανάστες την θέση τους στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας.
Σύσσωμα φασιστική ήταν και η αντιμετώπιση των μεταναστών απ’ όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Ο αρχηγός της Ε.Ε. Γερμανία που αποτελεί έναν από τους τελικούς προορισμούς των μεταναστών, είχε ανοίξει τις αγκάλες της για τη φιλοξενία τους ώστε να τους αξιοποιήσει στον τομέα της βιομηχανίας. Μόλις κατάλαβε ότι τα εργατικά χέρια της περισσεύουν άρχισε να κάνει λόγο- όπως και η υπόλοιπη Ε.Ε.- για ανεξέλεγκτο πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Στα πλαίσια αυτά απαιτούνται τα απαραίτητα εργαλεία που δεν είναι άλλα από τα νέα ελληνικά και ευρωπαϊκά στρατιωτικά/αστυνομικά σώματα (frontex*), εναέρια και θαλάσσια οχήματα για την απώθηση των ροών (με αμέτρητα παραδείγματα δολοφονιών από λιμενόμπατσους στην προσπάθεια αφανισμού των μεταναστών), υπερσύγχρονο τεχνολογικό εξοπλισμό για την παρακολούθηση των συνόρων και τέλος τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η χρηματοδότηση των τελευταίων πραγματοποιείται για την κατασκευή ή τον εξοπλισμό τους, στήνοντας έτσι μια ολόκληρη επιχείρηση γύρω από τις δομές εγκλεισμού. Είδαμε και τον αντιρατσισμό του ΣΥΡΙΖΑ που ενώ χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τα πτώματα στις ελληνικές ακτές, διαχωρίζει τους ανθρώπους σε νόμιμους και μη, τους μαντρώνει στα κλουβιά στρατόπεδα συγκέντρωσης, που ούτε έκλεισε ούτε καν βελτίωσε όπως είχε υποσχεθεί από την πρώτη κιόλας εκλογή του.
Κράτος, παρακράτος, νεομαυραγορίτες, ρατσιστές και μμε – που τα ακούσαμε τελευταία να μας λένε ότι έχουμε σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούμε από μαζικές δολοφονίες και βασανισμούς ανθρώπων- είναι ξεκάθαρα απέναντι στους μετανάστες και αλληλέγγυους προς αυτούς ανθρώπους. Ο τρόπος ένταξης των μεταναστών στην κοινωνία και στην αγορά εργασίας δεν είναι αποκλειστικά κρατικής έμπνευσης και πρακτικής. Εδώ συμμετέχουν σπιτονοικοκύρηδες, γείτονες, αφεντικά, μπάτσοι και τα συμφέροντά τους. Αυτή η ιστορία κρατάει από τις αρχές του 90που είχαμε τις πρώτες μεταναστευτικές ροές στη χώρα μας. Από τους αλβανούς που έχτισαν τα σπίτια και τα εξοχικά τους, από τις μετανάστριες από την ανατολική ευρώπη που γέμισαν τα μπουρδέλα τους , από τους Αφρικανούς και Πακιστανούς που όργωσαν τα χωράφια τους, μέχρι τον κάθε μετανάστη που σκότωσαν έδειραν ταπείνωσαν και φόρτωσαν όποια βρομοδουλειά περίσσευε για ψίχουλα.
Από την πλευρά μας, όχι μόνο δεν θεωρούμε τους μετανάστες πρόβλημα, αλλά θέλουμε ανοιχτά σύνορα χωρίς φράχτες και δολοφόνους συνοριοφύλακες. Δεν αναγνωρίζουμε κανένα διαχωρισμό ανθρώπων σε λαθραίο και μη, και στεκόμαστε επιθετικά ενάντια σε ρατσιστές και σ’ αυτούς που καπηλεύονται τον πόνο και τον θάνατο. Στηρίζουμε και υπερασπιζόμαστε τους μετανάστες διότι πιστεύουμε ότι μπορεί και εμείς να βρεθούμε απ’ τη μια στιγμή στην άλλη στη θέση τους, δηλ. στον πάτο της ταξικής πυραμίδας. Αναγνωρίζουμε τα κοινά συμφέροντα και τον κοινό αγώνα που έχουμε να δώσουμε κόντρα στα αφεντικά μας και προτάσσουμε το τσάκισμα του σάπιου κομματιού της κοινωνίας που προαναφέραμε. Προτάσσουμε την οργάνωση μας ώστε να τους ”απελάσουμε” όλους αυτούς και να χωρέσουμε άλλους τόσους μετανάστες.
* Η Frontex λειτουργεί από το 2005 ως ευρωπαϊκή συνοριακή αστυνομία με σκοπό, όπως ισχυρίζεται, «το συντονισμό της επιχειρησιακής συνεργασίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την ενίσχυση της ασφάλειας στα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης, για την ελευθερία και την ασφάλεια των πολιτών της Ευρώπης». Στην πράξη, αποτελεί ένα ευρω-στρατό ενάντια στους πρόσφυγες που φτάνουν στα σύνορα των Ευρωπαϊκών χωρών, συμβάλλοντας, σε συνεργασία με τις εθνικές συνοριοφυλακές, στη σύλληψη, τη φυλάκιση και την απέλασή τους.
ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΝΟΡΑ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΦΩΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ
