Για την απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα
Στις 8 Ιανουαρίου ο Δημήτρης Κουφοντίνας ξεκινά απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο, την μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού. Της απόφασης αυτής προηγούνται τα εξής γεγονότα: Ο Δ. Κουφοντίνας απήχθη στις 21 Δεκεμβρίου από τις αγροτικές φυλακές Κασσαβέτειας όπου εξέτιε την ποινή του και μεταφέρθηκε στις φυλακές Δομοκού αντί για τις φυλακές Κορυδαλλού, παρά το γεγονός ότι το νομοσχέδιο περί ρυθμίσεων σωφρονιστικής νομοθεσίας, το οποίο εν ολίγοις περιείχε φωτογραφικές διατάξεις για τον ίδιο το Δ. Κουφοντίνα, προέβλεπε την επιστροφή των κρατουμένων στις φυλακές που κρατούνταν μέχρι πρότινος, δηλαδή για τον συγκεκριμένο κρατούμενο στον Κορυδαλλό! Όσο για το εν λόγω νομοσχέδιο τερατούργημα, ουσιαστικά επιβάλλει ειδικό καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους καθώς εισάγει ως κριτήριο για τη μεταγωγή στις αγροτικές φυλακές το είδος του αδικήματος, άρα αναιρεί την αρχή της ισότητας στη μεταχείριση των κρατουμένων αλλά και αυστηροποιεί τα όρια για χορήγηση τακτικών αδειών μέσα από ένα θολό και συγκεχυμένο σύνολο κριτηρίων, τους στερεί δηλαδή με λίγα λόγια τις άδειες.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι το παραπάνω γεγονός, η απόφαση δηλαδή της γενικής γραμματέως ‘Αντεγκληματικής’ Πολιτικής Σοφίας Νικολάου για μεταγωγή του Δ. Κουφοντίνα στο Δομοκό με πρόσχημα τον κορονοϊό, συνιστά καταστρατήγηση ακόμη και του ίδιου του νόμου τον οποίον ψήφισαν με στόχο ακριβώς την αυστηροποίηση του καθεστώτος κράτησης. Μάλιστα, ενώ λίγες μέρες μετά την μεταγωγή του ο απεργός πείνας υπέβαλε αίτηση χορήγησης των εγγράφων που σχετίζονται με αυτή, η Νικολάου αρνήθηκε προκλητικά να τα παραχωρήσει επικαλούμενη …προσωπικά δεδομένα! Πρόκειται λοιπόν για μια απόφαση που καταδεικνύει το ξεκάθαρο μένος της πολιτικής εξουσίας απέναντι σε όσους επιλέγουν συνειδητά να αντιστέκονται. Πρόκειται για μια εκδικητική μεθόδευση μιας και απ’ ότι φαίνεται, για το ελληνικό ‘κράτος δικαίου’, η τιμωρία και τα αντίποινα είναι το άλφα και ωμέγα της χάραξης σωφρονιστικής πολιτικής.
Φυσικά η απεργία πείνας καμία σχέση δεν έχει με τις αηδιαστικές υπόνοιες ειδικής μεταχείρισης που δεν ντράπηκαν να ξεστομίσουν οι Χρυσοχοϊδης και Οικονόμου απ’ το Υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ., αλλά αποτελεί απόφαση προσωπικής συνέπειας και ατομικής αξιοπρέπειας, όπως αναφέρει ο ίδιος ο κρατούμενος. Οι αγώνες του Δ. Κουφοντίνα μέσα στις φυλακές αλλά και η συγκεκριμένη απεργία πείνας καταδεικνύουν αυτόν ακριβώς τον παρανοϊκό ρυθμό με τον οποίο οι κρατούντες νομοθετούν, γράφουν και σβήνουν νόμους κατά το δοκούν, με τρόπο τέτοιο ώστε όχι απλώς να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους, του κράτους και των αφεντικών, αλλά και να ικανοποιούν τα σαδιστικά εκδικητικά τους ένστικτα.
Εν τέλει, η συγκεκριμένη απεργία πείνας φέρνει στο φως αυτό ακριβώς: Στο πρόσωπο και στους αγώνες του απεργού πείνας οι εξουσιαστές βλέπουν κάτι που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί ποτέ δεν ένιωσαν. Την διαρκή άρνηση υπογραφής μεταμέλειας, την άρνηση συνθηκολόγησης ακόμα και υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες, τη σθεναρή αντίσταση απέναντι στις μαφιόζικες λογικές του ελληνικού κράτους.
Ζούμε στην εποχή που το άσπρο γίνεται μαύρο. Στην εποχή που η μεταδοτικότητα ενός ιού χρησιμοποιείται με τρόπο που υποτιμά την νοημοσύνη μας, χρησιμοποιείται δηλαδή ως πρόσχημα για βαφτίσουν την αλήθεια ψέμα, να επιβάλλουν μέτρα χουντικής έμπνευσης αλλά και για να εδραιώσουν ένα διάχυτο κλίμα τρομοκρατίας. Την εποχή που ο ιός δεν κολλάει στα ασφυκτικά γεμάτα Μ.Μ.Μ. αλλά μόνο στις πλατείες, την εποχή που συνωστίζεσαι, και άρα είσαι επικίνδυνος, μόνο όταν συμμετέχεις σε διαδηλώσεις και όχι όταν πας για ψώνια. Αυτή η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης λοιπόν, επιχειρείται να εδραιωθεί στις συνειδήσεις μας. Για κάθε φωνή αντίστασης, για κάθε αποκάλυψη της αλήθειας, για κάθε δράση αλληλεγγύης, για κάθε δίκαιο αγώνα, το κράτος επιστρατεύει το καθεστώς εξαίρεσης: νομοθετεί κατά παραγγελία, ερμηνεύει τους νόμους όπως το βολεύει κάθε φορά, μεροληπτικά και φωτογραφικά, ενώ από όλη αυτή την προσπάθεια δεν λείπει ο μιντιακός συρφετός που παραπληροφορεί, λασπολογεί, τρομοκρατεί και χασκογελά.
Εκβιασμοί και παραφιλολογία χωρίς τέλος, στην προσπάθεια τους να υπονομεύσουν έναν αγωνιστή, μια φωνή ελευθερίας, μια φωνή ταγμένη στον αγώνα, μια φωνή που δεν φιμώνεται, δεν συνθηκολογεί, δεν υπογράφει δηλώσεις μετάνοιας. Η υπεράσπιση των αξιών, αποτελεί συνθήκη άγνωστη για τους εξουσιαστές, κι όσο κι αν μηχανεύονται τρόπους να την υπερκεράσουν, πάντα θα βρίσκονται ένα βήμα πίσω. Γιατί η πίστη στον αγώνα είναι μεγαλύτερη από κάθε αηδιαστικό σύμπλεγμα εξουσίας, από κάθε καρέκλα, από κάθε προσπάθεια συσκότισης της πραγματικότητας.
Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα του Δημήτρη Κουφοντίνα απέναντι σ’ ένα καθεστώς δυστοπικής απολυταρχικής εξουσίας. Όσο κι αν προσπαθούν να θάψουν τους πολιτικούς κρατούμενους, απλώς επιβεβαιώνουν το φόβο τους μπροστά στην κοινωνική εξέγερση. Να βγάλουμε τους φόβους τους αληθινούς. Να ξεπεράσουμε τη δυστοπία.
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ.
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ Γ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ ΚΑΙ Ν. ΜΑΖΙΩΤΗ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΟΥΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΩΣ ΕΝΔΕΙΞΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.
ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ.
Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης