Το Σάββατο 17/5 πραγματοποιήθηκε μοίρασμα κειμένων στο κέντρο της πόλης με θέμα τη δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας και τη σύνδεση της με την καθημερινότητά μας
Οι φυλακές υψίστης ασφαλείας είναι κομμάτι μιας αλυσίδας που βιώνουμε καθημερινά…
Τα τελευταία χρόνια είναι αισθητή η εντεινόμενη προσπάθεια του κράτους να θωρακίσει την ασφάλειά του. Στα πλαίσια αυτά, επιδιώκεται μέσω ενός πολυνομοσχεδίου η αναδιάρθρωση των φυλακών, και του ίδιου του ποινικού κώδικα, με τη δημιουργία νέων όρων κατηγοριοποίησης των κρατουμένων. Πιο συγκεκριμένα, με την ίδρυση των φυλακών υψίστης ασφαλείας προτείνονται τρεις τύποι φυλακών: οι Α, Β, και Γ. Στις φυλακές Γ τύπου θα προορίζονται -ως ειδική κατηγορία- άνθρωποι που διώκονται για “σύσταση εγκληματικής οργάνωσης” ή για “τρομοκρατικές” ενέργειες με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο, καθώς και όσοι/-ες έχουν συμβάλει με την στάση τους μέσα στη φυλακή σε κινητοποιήσεις. Το ελάχιστο όριο κράτησής τους θα’ναι 10 χρόνια, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο προβλέπεται αύξηση των ισοβίων απο 16 σε 20 χρόνια. Πέρα απο αυτά, υπάρχει έντονη συμπίεση των όποιων ελάχιστων δυνατοτήτων παρείχε το σωφρονιστικό σύστημα στους κρατούμενους μέσα στην καθημερινότητά τους, καθώς και ένα νέο πλαίσιο συνθηκών: Αφαίρεση αδειών, στέρηση-περιορισμός επισκεπτηρίων, περιορισμός επικοινωνίας με τους έξω γνωστούς (αλληλογραφία, τηλέφωνα), προαυλισμός με διάρκεια μόνο 1 ώρας και συνεπαγόμενη απομόνωση στο κελί για 23 ώρες. Τέλος, ένα ακόμη εργαλείο που χρησιμοποιείται απ’το κράτος σ’αυτό το νομοσχέδιο είναι η μείωση ή εξαγορά της ποινής μέσω του ρουφιανέματος και της παράδοσης πληροφοριών στους μπάτσους σχετικά με άλλα άτομα που κατηγορούνται για “Γ-τύπου” αδικήματα.
Είναι ξεκάθαρο πως αυτό το νομοσχέδιο ούτε τυχαίο είναι, ούτε κατέβηκε απ’το πουθενά. Αποσκοπεί στην πλήρη εξόντωση των εγκλείστων μ’αυτές τις κατηγορίες, τόσο σε επίπεδο συνολικό (στέρηση συναναστροφών- έλλειψη προοπτικής δημιουργίας δικτύου αλληλεπίδρασης με τους υπόλοιπους κρατούμενους), όσο και σε επίπεδο ατομικό και ψυχολογικό μιας και επιτάσσει την απομόνωση, το κλείσιμο στον εαυτό, την εξατομίκευση, τη ρουφιανιά, τη μοναξιά, μια πραγματική φυλακή μέσα σε μιαν άλλη φυλακή! Η μεθοδευμένη αυτή στρατηγική κατακερματισμού έχει άμεσες συνέπειες: Διασπόνται οι οποιεσδήποτε κοινότητες αγώνα εντός των τειχών που’χαν την τάση να συλλογικοποιήσουν τις φωνές τους, όπως φάνηκε και με το παράδειγμα των φυλακών Κορυδαλλού αλλά και όχι μόνο. Καταστέλλονται πιο στοχευμένα άτομα που κρίνονται “επικίνδυνα” για ανυπακοή επειδή συνεισφέρουν στην κλιμάκωση των αγώνων μέσα στη φυλακή. Έτσι η εκδικητικότητα των θεσμών, που είναι η πλέον γνωστή τακτική τους και όχι καινούρια, μετατρέπεται σε μηχανισμό-ορόσημο. Το κράτος με τη δημιουργία κρατουμένων πολλών ταχυτήτων και τη κατηγοριοποίηση αυτή επιδιώκει να δημιουργήσει ένα προληπτικό κλίμα τρομοκρατίας για όποιον σκέφτεται να αντισταθεί και έρθει αντιμέτωπος με τις αντίστοιχες κατηγορίες περι εγκληματικής οργάνωσης. Αν αναλογιστούμε τις τελευταίες γενικευμένες στάσεις, αποχές συσσιτίων, τους αγώνες για τις συνθήκες υγιεινής μέσα στο “νοσοκομείο” των φυλακών Κορυδαλλού, τις απεργίες πείνας, τις αποδράσεις απ’τα κάτεργα των κελιών της δημοκρατίας, τότε καταλήγουμε στο ότι δεν είναι κάτι αποκομμένο απο όλες αυτές τις εξελίξεις το εν λόγω θεσμικό πλαίσιο, αλλά πλήρως εναρμονισμένο με το δόγμα της εποπτείας, και σε άμεσο συσχετισμό με προτάσεις όπως τα βραχιολάκια παρακολουθήσεις των κρατούμενων.
Αυτή η εντεινόμενη διάχυση του δόγματος ασφάλειας, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των τακτικών του κράτους τα τελευταία χρόνια. Βρίσκει πεδία εφαρμογής κι έξω απ’τα πλαίσια των φυλακών, αλλά προφανώς όχι με τους ίδιους όρους, αλλά μ’εκείνους με τους οποίους βρίσκει πρόσφορο έδαφος η κυβέρνηση ώστε να εγκαθιδρύσει την πολιτική της. Το κράτος ασφαλείας λοιπόν στρατιωτικοποιείται απέναντι σ’εκείνα τα κοινωνικά κομμάτια που βρίσκει πως έχει την αναγκαιότητα να το κάνει (στο καθένα με διαφορετικούς τρόπους και μέσα πάντα), ανακόπτοντας τις εν δυνάμει αγωνιστικές διαθέσεις, την πόλωση, και μπαίνοντας ως διαμεσολαβητής διασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης. Απ’τους ελέγχους στα σύνορα, την frontex και τους πυροβολισμούς των λιμενικών σε μετανάστες, το στίβαγμα στα κέντρα κράτησης, μέχρι τα σύγχρονα δουλεμπόρια μεταναστών, τα κυνηγητά απο δημοτόμπατσους για “πάταξη του παραεμπορίου”. Μέχρι τις επιστρατεύσεις σε απεργούς όπως πχ οι εκπαιδευτικοί, τον αποκλεισμό των οικονομικά ασθενέστερων απ’την περίθαλψη, τις εισβολές σε καταλήψεις καθώς και σε σπίτια αγωνιστών, τον αφορισμό των απεργιών ως παράνομων, το ρουφιάνεμα και την καταστολή των μαθητικών αγώνων με περισσότερους μπάτσους μέσα στα σχολεία, τις απαγορεύσεις πορειών, την ενίσχυση των δυνάμεων ασφαλείας και τη βίαιη καταστολή των αγώνων των κατοίκων στις Σκουριές ενάντια στα μεταλλεία εξόρυξης χρυσού, με πρόσφατο παράδειγμα την κλήση σε 23 άτομα για λήψη DNA με την κατηγορία της “σύστασης εγκληματικής οργάνωσης”. Άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του «Κουκουλονόμου» , το οποίο καταδείχνει πώς αν τύχει και βρεθείς σε μέρος κάποιο μέρος που «διαταράσσεται η τάξη» έχοντας καλυμμένα κάποια χαρακτηριστικά του προσώπου (αυτό πάντα κρίνεται από τις μαρτυρίες συνήθως μπάτσων, άσχετα το πόσο αξιόπιστες μπορεί να είναι) και συλληφθείς, διώκεσαι κακουργηματικά για αυτό και μόνο αυτό. Γεγονός που δείχνει ότι είναι πολύ λεπτά τα όρια του θεσμικού προσδιορισμού για το ποιός και ποιά εν τέλει μπορεί να κατηγορηθεί για αδικήματα τέτοιου τύπου.
Παράλληλα με την εσωτερική καταστολή που επιδιώκει το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση, υπάρχει και ένα διακύβευμα πολιτικής και οικονομικής διάστασης για το κράτος. Αρχικά, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με την ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ, έγινε ένα ακόμη βήμα στην στρατηγική του κράτους να αποστειρώσει την εικόνα του προς τα έξω, χτυπώντας όλους και όλες εκείνους/-ες που είτε περισσεύουν, είτε χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι/-ες για τον εκτροχιασμό της κοινωνικής ομαλότητας. Έτσι το κράτος εξασφαλίζει την σταθερότητα της ελληνικής οικονομίας σε Ευρωπαικό επίπεδο επιτρέποντας πολλών ειδών κερδοφόρα για αυτό αλισβερίσια ( ξένοι επενδυτές, δάνεια τραπεζών) . Αυτή η διττή λειτουργία που είναι σάρκα απ’τη σάρκα της κρατικής διαχείρισης (ασφάλεια-οικονομική πολιτική) αποτυπώνεται πλήρως στο κεφάλαιο των φυλακών, και σε όλο το σύνολο των οικονομικών συμφερόντων που υπάρχουν γύρω απο την κατασκευή τους. (απο υπηρεσίες ασφαλείας, κατασκευαστικές, εξοπλισμό κ.α.)
Μέσα στο γενικευμένο κλίμα απογοήτευσης και αποξένωσης, αυτές οι πολιτικές δε μπορούν παρα να μας αφυπνίζουν και να μας κρατάν απέναντί τους. Να σπάσουμε τον τρόμο, και την καταστολή με ακηδεμόνευτους αγώνες, οργανωμένους απο εμας, ενάντια στις εκλογικές αυταπάτες και στους προεκλογικούς φανφαρονισμούς της Εξουσίας, παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας, ενάντια στο κράτος, τα αφεντικά και τον καπιταλισμό, τους θεσμούς της εξατομίκευσης, ενάντια στην αντικειμενοποίηση και εμπορευματοποίηση των κοινωνικών σχέσεων, ενάντια στον κρατικό και κοινωνικό εκφασισμό, ενάντια στις φυλακές τους: είτε είναι κτίρια, είτε διατάγματα, είτε φυλακές συνειδήσεων.
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΞΑΝΘΗΣ
http://stekiksanthis.squat.gr